Stary Olsa (BY) Sutaras (LT)

 

 Stary Olsa białoruski zespół muzyki średniowiecznej. Założony został w 1999 roku przez Zmiciera Sausnowskiego, obecnego lidera. W skład grupy wchodzi 5 muzyków. Jej nazwa pochodzi od strumienia w zachodniej części Okręgu Mohylewskiego na Białorusi. W swoim repertuarze ma białoruskie ballady, pieśni bojowe i tańce narodowe, utwory muzyki dworskiej, dzieła białoruskich twórców renesansowych, XVI- i XII- wieczne kantyki, a także melodie popularne w Europie w epokach Średniowiecza i Odrodzenia.

STARY OLSA współpracuje z wieloma klubami rycerskimi na Białorusi i w całej Europie, muzeami, placówkami badawczymi, twórcami instrumentów oraz zespołami i solistami muzyki folkowej i dawnej. Aby odtworzyć oryginalny kształt wykonywanych utworów grupa używa możliwie jak najwierniejszych (jeśli chodzi o wygląd, materiał i technologię wyrobu) kopii wiekowych, zapomnianych już białoruskich instrumentów, takich jak dudy, lira, psalterion, fujarki, drumla, okaryna, trąba z brzozowej kory i bębny.

Celem zespołu jest w miarę możliwości jak najdokładniejsze zrekonstruowanie tradycji muzycznych Wielkiego Księstwa Litewskiego, którego istotną częścią kulturalną i polityczną Białoruś pozostawała przez sześć stuleci, od XIII do XVIII wieku. W tym czasie najnowsze osiągnięcia muzyki europejskiej przenikały do białoruskiego folkloru. Aby odtworzyć tę jedyną w swoim rodzaju muzyczną mieszankę, STARY OLSA łączy brzmienie dawnych białoruskich instrumentów z dźwiękiem tych używanych w całej średniowiecznej Europie: lutni, fletów, mandoliny czy bębnów arabskich.

Oprócz własnych teatralno - muzycznych występów zespół daje też koncerty na festynach kultury średniowiecznej, turniejach rycerskich i festiwalach folkowych.
STARY OLSA ma jak dotąd na koncie 6 samodzielnych wydawnictw (5 albumów i 1 inny projekt muzyczny). Utwory grupy znalazły się poza tym na 7 składankach z melodiami wykonawców muzyki dawnej.

Od 2003 r. przy zespole działa grupa taneczna JAVARYNA, która podczas koncertów zaznajamia słuchaczy z tradycjami dawnego tańca dworskiego.

Skład grupy:
Zmicier Sasnouski - dudy, lira korbowa, psalterion, drumla, instrumenty perkusyjne,
wokal
Kacia Radzivilava - flet, flet podłużny
Illa Kublicki - lutnia, drumla
Ales Chumakou - lira korbowa, mandolina, psalterion, kantele, tamburyn, instrumenty perkusyjne, wokal
Andrej Apanovic - bęben , bęben wielki, instrumenty perkusyjne, drumla

Kontakt:
E-mail: zsasnouski@tut.by

www.staryolsa.com MP3 CLIP

 

 Sutaras to niezależny, profesjonalny zespół folkowy z Litwy. Jego repertuar obejmuje różnorodne formy tradycyjnej litewskiej muzyki instrumentalnej: od dawnych melodii obrzędowych, przez utwory grane na autentycznych instrumentach pasterskich z końca XIX wieku, aż po muzykę wykonywaną na klasycznych instrumentach, które upowszechniły się w litewskich wioskach w początkach XX wieku. Podczas koncertu grupy można usłyszeć np. unikalną polifoniczną sutartine (rodzaj tańca tańczonego po okręgu) wykonywaną na rogach zwykłych (rageliai), rogach drewnianych (daudytes) i piszczałkach pasterskich (skudučai). Zespół prezentuje także instrumentalne wersje pasterskich pieśni zwanych raliavimas, granych na fletach podłużnych (lumzdeliai) lub rogach. W ich interpretacjach skocznych litewskich tańców ludowych wykorzystywane są też m.in. skrzypce, akordeon, klarnet i cymbały. Muzycy nie stronią od eksperymentów i nieustannie szukają sposobów na utrzymanie zainteresowania swojej publiczności, jednocześnie nie przestając ukazywać jej bogactwa litewskiego folkloru. W muzyce zespołu tradycyjne ludowe brzmienie oddane jest z precyzją właściwą profesjonalnym wykonawcom.
Podczas koncertów artyści nie tylko grają, ale także śpiewają i tańczą, często wciągając słuchaczy w radosny wir wspólnego muzykowania. To, że każdy członek grupy gra na kilku instrumentach, daje grupie wielką wszechstronność i łatwość w naśladowaniu instrumentacji charakterystycznej dla różnych regionów Litwy.

Dwunastoletnia historia zespołu obejmuje ponad dwa i pół tysiąca koncertów, nagrań radiowych i telewizyjnych, występów podczas festiwali, wystaw i innych imprez. Muzyka grupy Sutaras rozbrzmiewała już w wielu litewskich miastach i wioskach. Często można ich posłuchać i zobaczyć w wileńskich lokalach: pubie Stikliai czy restauracji Bočiai. Tysiące ludzi oklaskiwały zespół na znanych festiwalach, takich jak czeska PORTA (w 1991 roku), duńskie Skagen (dwukrotnie, w 1992 i 1995 r.), niemieckie Rudolstadt (1994) czy Mistelbach w Austrii (1995). Podczas Smithsonian Folklife Festival w Waszyngtonie w 1998 r. litewscy muzycy zdołali wprowadzić publiczność w prawdziwy taneczny trans; podobnie było w tym samym roku na Woodford Folk Festival w Queensland, w Australii. Dźwięk ich instrumentów podziwiali królowie Malezji i Hiszpanii. Występy grupy na targach Expo w 1998 r. w Lisbonie i w 2000 r. w Hanowerze zgromadziły pokaźną publiczność. Litewskie melodie mogli też usłyszeć podczas dwugodzinnych transmisji na żywo słuchacze m. in. Euroradia oraz rozgłośni holenderskich i australijskich.
Zespół ma fanów na całym świecie, a jego nagrania nadawane są przez wiele ważniejszych stacji radiowych. Od czasu swojego pierwszego publicznego występu dla ekipy Centralnego Domu Towarowego w Wilnie 30 grudnia 1988 r. Sutaras zdołał w swoich twórczych poszukiwaniach dotrzeć aż do dalekiej Australii, gdzie dokładnie w 10. rocznicę swego powstania dał koncert na folklorystycznej scenie największego australijskiego festiwalu folkowego w Woodford. Artystyczne ścieżki grupy prowadziły także przez wydarzenia związane z odzyskaniem przez Litwę niepodległości, kiedy to Sutaras reprezentował swój kraj podczas najważniejszych świąt narodowych i najistotniejszych patriotycznych zgromadzeń.

Na przestrzeni lat przez zespół przewinęło się wielu muzyków. Dla niektórych współpraca ta była okresem nauki, szansą na artystyczny rozwój i zdobycie doświadczenia. Inni członkowie formacji pełnili dla nich rolę nauczycieli i mistrzów. Ich wspólna droga do sławy nie była łatwa, pełna poszukiwań, na zmianę triumfów i porażek. Mimo tego, jak mówi zespół, "była to NASZA podróż, a największą nagrodą za jej przebycie, tą, z której jesteśmy naprawdę dumni, jest życzliwość i uznanie naszej publiczności". Fakt, że 10. rocznica pierwszego publicznego występu zespołu wypadła dokładnie po drugiej stronie globu, w Australii, ma swoja symboliczną wymowę. Udowadnia, jak szeroko udało się tej grupie rozsławić litewską muzykę tradycyjną.

Kontakt:
E-mail: sutaras.a.fokas@post.omnitel.net
Tel.:+37069817340
Fax:+37052798793

www.sutaras.lt MP3

 

 Szeszory Szeszory to malownicza górska wieś ciągnąca się kilka kilometrów wzdłuż Pistyńki. Mimo że jest to rzeka górska i spada wieloma kaskadami, to wodę ma ciepłą i zachęca do kąpieli. Wieś otaczają lasy świerkowe, i polany pachnące ziołami.

W Szeszorach do dziś żyją melodie huculskie, zwyczaje i tradycyjne rzemiosło, takie jak rzeźba, tkaniny, wyrób nart. Dla miejscowych jest to powód do dumy. Tu też znajduje się jedna z najstarszych świątyni huculskich - cerkiew Górna (Horisznia cerkwa).

To niezwykłe miejsce odkryli organizatorzy festiwalu "Szeszory", który odbywa się od 2003 roku. Jest to impreza cykliczna, zdobywająca coraz większą popularność, którą zainicjowało centrum ekologiczne Zielone Dossier. Zajmuje się ono ochroną środowiska już od 1993 roku i kierowało wieloma projektami zarówno ukraińskimi, jak i o zasięgu międzynarodowym:

codzienny strumień eko-nowin (1998-2000),

program ekologiczny "Zielone Gry Tawryjskie" (1998),

seria filmów krótkometrażowych na temat indywidualnych rozwiązań problemów ekologicznych (2002),

baza informacyjna podczas V Konferencji Ministrów "Środowisko dla Europy" (2003),

organizacja w Karpatach największego ogólnoeuropejskiego obozu dla młodzieży "Ekotopia 2003",

filmy dokumentalne "Muzyki", "Molfar" (cykl "Karpackie oznaki"),

koncerty uliczne i akcje z okazji międzynarodowego Dnia bez Samochodu oraz Dnia Ziemi,

organizacja międzynarodowego festiwalu muzyki etnicznej i land-artu "Szeszory".

Festiwal powoli staje się tradycją. Co roku zwiększa się liczba gości i uczestników z różnych krajów. Pierwszy raz koncerty odbyły się jeszcze w ramach obozu "Ekotopia", następne były już samodzielnymi przedsięwzięciami.

Festiwal zakłada zacieranie się granic pomiędzy artystami a publicznością. Wszyscy na swój sposób uczestniczą w ogólnym procesie twórczym. Chętni biorą udział w warsztatach tańca z różnych krajów, uczą się budować tradycyjne instrumenty ludowe, poznają zioła karpackie.

Okolice wsi przekształcają się w swoistą galerię pod niebem, artyści współpracują z środowiskiem. Nowopowstałe dzieła sztuki wykorzystuję linię, formę, fakturę przyrody. To natura jest tu pierwszym artystą, człowiek tylko podkreśla, uwydatnia jej dzieła. Festiwal kładzie nacisk na troskę o otaczający świat, ochronę przyrody i tradycyjnej kultury Karpat, rozwój ekologicznych form transportu oraz wypoczynku. Goście festiwalu zazwyczaj z wielką chęcią biorą udział w różnych akcjach ekologicznych, mieszkają w miasteczku namiotowym i w prostych chatach. To również jest doskonała reklama "zielonej turystyki" w regionie.

Kontakt:
E-mail: szeszory@ukr.net

www.szeszory.org