Newsletter

  wpisz wypisz

 

BaciarkaBaliszewska Maria Bal Kuzest Balkan Folk Acoustic Balkan Sevdah Bartmiński Jerzy, prof. Beltaine
Beltaine, Zespół Muzyki Celtyckiej Beltaine, Zespół Tańców Irlandzkich Beltaine Berklejdy Bester Quartet Bębniarze z Kraju Mołr Bębnoluby Bieńkowski Andrzej Biesiada Okpiświatów Bieszczadersi Boreash Bracha Bogdan Bractwo Ubogich Bractwo Wianki Samagri Brathanki Broda Joszko Broda Józef Bronarski Marcin The Bumpers Buraky Burczybasy
Burdzy Jerzy

 

Baciarkazespół powstały we wrześniu 2000 z inicjatywy beskidzkich muzyków ludowych oraz krakowskich muzyków sesyjnych. Liderem grupy jest Piotr Kukuczka (należący wcześniej do Ekstra Formacji Górali Beskidzkich) - obdarzony fenomenalnym głosem o niezwykłej mocy i barwie, przez wielu uważany za jednego z ostatnich prawdziwych pieśniarzy beskidzkich. Kukuczka pochodzi z Istebnej, jest laureatem wielu konkursów w tym zdobywcą "Brązowej Baszty" na Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu (1996) i "Złotych gęśliczek" (2000). Góralski rodowód ma ponadto grająca na akordeonie Katarzyna Jopek (niegdyś również należąca do Ekstra Formacji Górali Beskidzkich). Pozostali muzycy: Jakub Kotowski (skrzypce); Łukasz Targosz (gitary akustyczne i elektryczne); Tomasz Kupiec (gitara basowa i kontrabas); Tomasz Dominik (perkusja); Grzegorz Krawczyk (flet prosty). Repertuar Baciarki składa się w przeważającej ilości z opracowań polskich i słowackich melodii ludowych do tekstów ludowych oraz tekstów Renaty Radlak. Muzyka stanowi połączenie nowoczesnego rockowego brzmienia z tradycyjnym śpiewem czy partiami skrzypiec. Grupa zdobyła III nagrodę na organizowanym przez Polskie Radio Festiwalu Muzyki Folkowej "Nowa Tradycja" (2001). W nagraniu płyty grupy gościnnie wzięli udział muzycy ludowi oraz uznani muzycy sesyjni, m.in. Łukasz i Paweł Golec. Dyskografia: "Baciarka" CD, Sony Music 2001. www.kapelabaciarka.pl

 

Baliszewska Mariaetnomuzykolog, dziennikarz. W 1973, tuż po ukończeniu studiów, rozpoczęła pracę w Redakcji Muzyki Ludowej Polskiego Radia. W 1994 założyła Radiowe Centrum Kultury Ludowej, którego do dziś jest kierownikiem; wcześniej (od 1982) szefowała Redakcji Muzyki Ludowej (z trzyletnią przerwą, gdy Redakcja została rozwiązana w stanie wojennym). Radio i kultura ludowa stały się jej pasją w 1968, podczas studenckiego obozu etnograficznego koło Łęczycy. Jest laureatką Złotego Mikrofonu (1993), nagrody specjalnej Fundacji Kultury (1998) i wyróżnienia honorowego w konkursie im. Zygmunta Glogera (za serię płyt "Muzyka Źródeł"; 2003). Pełni funkcję jurora Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu oraz Nagrody im. Oskara Kolberga. Od 1998 jest koordynatorem Europejskiej Unii Radiowej do spraw muzyki tradycyjnej i folkowej. Z jej inicjatywy w 1998 powstał Festiwal Muzyki Folkowej Polskiego Radia "Nowa Tradycja" i płytowa seria wydawnicza "Muzyka Źródeł" - kolekcja muzyki ludowej Polskiego Radia docelowo licząca 22 płyty. Jest autorką wielu tysięcy audycji o tematyce etnicznej, tradycyjnej, ludowej, folkowej oraz kilku tysięcy nagrań terenowych, festiwalowych, studyjnych. Dzięki jej pomocy i osobistemu zaangażowaniu (organizacja nagrań, koncertów, patronaty nad imprezami) polski folk przetrwał i rozwija się. www.radio.com.pl/rckl

 

Bal Kuzestformacja istniejąca od kwietnia 1999 do lipca 2004 w Zgorzelcu. Powstała z zamiarem realizowania własnych muzycznych wizji w oparciu o bretoński przekaz ludowy. Było to spotkanie miłośników i pasjonatów, badaczy tradycji bretońskiej, którzy od wielu lat wyjeżdżali do Bretanii zdobywając tam muzyczne wykształcenie na stażach instrumentalnych, spotkaniach z muzykami czy uczestnicząc w Fest-Nozach (tradycyjnych zabawach tanecznych). Zespół koncentrował się na tworzeniu śmiałych i nowatorskich aranżacji dla melodii tradycyjnych, będących wyrazem jego fascynacji. Wykonywał muzykę taneczną opierając się na tradycyjnej melodyce. Wykorzystywał podstawowy bretoński zestaw dwóch instrumentów, w skład którego wchodziły biniou (rodzaj bretońskich dud) i bombarda (zestaw odzwierciedlający historyczny duet dudy - szałamaja), a wzbogacony swingującą sekcją gitary i saksofonów oraz bębnami z różnych stron świata. Na repertuar grupy składały się bretońskie tańce An Dro, Hanter Dro, Gavottes des Montagnes, Dans Tro Plin. Zespół tworzyli: Michał Żak (instrumenty dęte), Marcin Szyszkowski (gitara akustyczna), Szymon Miśniak (instrumenty perkusyjne), Michał Skulski (saksofony), Piotr Lasko (dudy, akordeon. Obecnie, mimo że formacja oficjalnie już nie istnieje, muzykom zdarza się razem grywać.

 

Balkan Folk Acousticprojekt powstały w 1996 we Wrocławiu przy międzynarodowym eksperymencie muzycznym Terra popularyzującym bułgarski folklor i tradycje ludowe, a w szerszym kontekście muzykę krajów bałkańskich (Bułgarii, Serbii, Macedonii, Rumunii i in.). Zainicjowali go bułgarscy absolwenci Politechniki Wrocławskiej - kierownik organizacyjny Dimczo Angelow (gitara, śpiew), lider międzynarodowego zespołu Terra działającego od 1981 pod patronatem Politechniki Wrocławskiej i kierownik muzyczny Ewgenij Genew (akordeon, śpiew), laureat festiwali muzyki akordeonowej w Bułgarii. Dotychczas z zespołem współpracowali: Venetta Bogdanova (śpiew, taniec, instrumenty perkusyjne); Jacek Lech (gitara basowa); Locko Richter. We wspólnych produkcjach z zespołem występowali m.in.: Chudoba, Sierra Manta, OVO, Jorgos Skolias, Adam Wendt, Radosław Nowakowski i Jose Torres. Oficjalny debiut zespołu odbył się w maju 1997 podczas wrocławskiego festiwalu folklorystycznego Centrum Sztuki "Impart". Zespół wystąpił m.in. na Euro Art Meeting podczas Millenium Wrocławia (2000), gdzie członkowie grupy pojawili się w 120-osobowym międzynarodowym zespole oraz na festiwalu "Folk Fest" w Krotoszynie (2001).

 

Balkan Sevdahgrupa założona we wrześniu 2004 w Warszawie (początkowo jako Sevdah). Liderem zespołu jest grający na bouzouki i śpiewający Marcin Zadronecki, należący wcześniej do Dżezvy. Pozostali muzycy: Olga Maracewicz (flety); Łukasz Talarek, grający w The Irish Connection - bendir, darabuka; Marcin Pukaluk (akordeon, śpiew). W repertuarze grupa ma tradycyjne pieśni pochodzące z różnych regionów Bałkanów - główne macedońskie i pirińskie, znaczną ich część stanowią także bośniackie sevdalinki i pieśni Turków kosowskich oraz archaiczne, wielogłosowe pieśni z Hercegowiny i Serbii. Występujące w nazwie grupy słowo "sevdah" w językach krajów bałkańskich oznacza "miłość", "kochanie". Zespół ma na swoim koncie występ podczas festiwalu "Orient Lublin" (2004; debiut sceniczny) oraz koncerty w warszawskich klubach muzycznych. Zdobył pierwszą nagrodę w konkursie "Scena Otwarta" Festiwalu Muzyki Ludowej "Mikołajki Folkowe" (2004).   Dyskografia: "Ramizem" CD, Marcin Zadronecki 2005.
www.balkansevdah.art.plMP3

 

Bartmiński Jerzy, prof.wykładowca na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (kierownik Zakładu Tekstologii i Gramatyki Współczesnego Języka Polskiego Instytutu Filologii Polskiej) oraz w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Przemyślu (dyrektor Instytutu Polonistyki). Juror Festiwalu Muzyki Ludowej "Mikołajki Folkowe" (w 1995 roku), konkursu na Folkowy Fonogram Roku (w latach 1998-2000 i 2002) oraz Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych (wielokrotnie). Językoznawca i folklorysta, którego prace naukowe stanowią źródło wiedzy dla zainteresowanych językiem folkloru oraz duchową kulturą ludową. Badacz współczesnej polszczyzny ogólnej i ludowej, gatunków mowy, tekstologii, stylistyki, semantyki kognitywnej. Jest autorem około 350 publikacji z zakresu językoznawstwa, etnolingwistyki i tekstologii, w tym książek, m.in.: "O języku folkloru" (Wrocław 1973), "O derywacji stylistycznej. Gwara w funkcji języka artystycznego" (Lublin 1977), "Kolędowanie na Lubelszczyźnie" (współredakcja z Czesławem Hernasem; Wrocław 1986), "Folklor, język, poetyka" (Wrocław 1990), "Kolędy polskie" (współredakcja z Rochem Sulimą; Warszawa 1991), "Folkor - sacrum - religia" (współredakcja z Marią Jasińską-Wojtkowską; Lublin 1995), "Polskie kolędy ludowe" (Kraków 2002). Autor koncepcji i redaktor wielu prac zbiorowych, m.in. "Słownika stereotypów i symboli ludowych (t. I: "Kosmos", cz. 1 - 1996, cz. 2 - 1999), "Atlas etnolingwistyczny Pobuża" (w przygotowaniu). Założyciel i redaktor rocznika "Etnolingwistyka" (t. 1-16, Lublin 1988-2004). Członek Rady Języka Polskiego przy Prezydium PAN. Laureat nagród: Ministra Edukacji Narodowej (1974, 1979, 1987, 1997); POLCUL (1989); Premio Internationale di Studii Ethnoantropologici Pitre Salmone (Włochy; 1989); Kolberga (1991); Glogera (II st.; 1998), odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999). Niezwykły profesor potrafiący w studentach zaszczepić zamiłowanie do kultury ludowej. Z zainteresowaniem i przychylnością śledzi rozwój folkowego nurtu muzycznego.

 

Beltainegrupa, która rozpoczęła działalność latem 1989 w podwarszawskim Konstancinie z inicjatywy basisty Michała Pietrusiewicza i grającego na harmonii Daniela Paulinka. W późniejszym czasie do zespołu dołączyli: Sebastian Madejski - syntezator, cytry, cymbały, mandolina; Paweł Drygiel - gitara; Maciej Cierliński - lira korbowa, ud; Klaudia Madejska - melodeklamacje, działania teatralne; Kamila Drzewicka - działania teatralne. Pierwsze instrumentalne utwory zespołu inspirowane były twórczością m.in. Jeana Michaela Jarre'a, The Cure, Dead Can Dance, ale także muzyką poważną, dawną i folkową. Głównym ogniwem spajającym twórczość grupy miał być pesymizm i poczucie katastrofizmu związanego ze zbliżającym się przełomem tysiącleci (członkowie zespołu uważali, że nieprzypadkowo los połączył ich w tym właśnie czasie). Madejski zaczął śpiewać i wraz z Paulinkiem pisać teksty. Debiut sceniczny Beltaine miał miejsce w lipcu 1992 na warszawskim festiwalu "Błogosławieństwo". Twórczość grupy określana jest jako gothic-art-folk - muzyka tajemnicza, mroczna, ale nie "ostra". Charakterystyczną cechą zespołu jest sposób śpiewu wokalisty dysponującego nieprzeciętną skalą (mającego możliwość przechodzenia z barwy tenorowej do wysokich rejestrów sopranowych). Członkowie zespołu improwizują na koncertach także tekst sylabotwórczy tworząc "pieśni bez słów". Formacja zdobyła trzecią nagrodę na Festiwalu Muzyki Ekologicznej w Józefowie (2003). Dostała Nagrodę Dziennikarzy na Festiwalu Studenckim "Pupa" (2000). Dyskografia: "Drzewo i Kamień" CD, Nefryt 2004; poza tym ukazały się m.in.: "Beltaine. Koncert w Teatrze Małym 2000" CD-R, Beltaine 2000; "Drzewo i Kamień" CD-R, Beltaine 2002; "Ocean i Niebo" CD-R, Beltaine 2004. http://free.art.pl/beltaine/

 

Beltaine, Zespół Muzyki Celtyckiej Beltaine grupa założona w Katowicach w lutym 2002 (początkowo pod nazwą Ubogie Gleby) przez Grzegorza Chudego i Wojciecha Wieczorka wykonujących muzykę żeglarską. Nazwa grupy odwołuje się do jednego z najważniejszych świąt celtyckich (celt./gael.: Beltane; "tene" oznacza "ogień"). Muzyka formacji to współczesne interpretacje melodii głównie irlandzkich oraz bretońskich. Widoczne są tu też nawiązania do muzyki tradycyjnej innych stron świata. Niecodzienne brzmienie grupa zawdzięcza zwłaszcza ciekawym rozwiązaniom aranżacyjnym wykorzystującym współczesne zdobycze muzyki. W skład zespołu wchodzą obecnie: Anna Badura (skrzypce, bodhran, wokal); Łukasz Kulesza (gitara akustyczna); Grzegorz Chudy (akordeon, flety, tin whistle, low whistle, wokal, łyżki); Adam Romański (skrzypce, bodhran, tin whistle, instrumenty klawiszowe); Bartłomiej Dudek (gitara basowa); Jan Gałczewski (mandolina, gitara klasyczna, harmonijka ustna). Formacja wystąpiła m.in. na Festiwalu Kultury Celtyckiej w Dowspudzie (2003) oraz na Festiwalu Kultury Celtyckiej "Zamek" (2003, 2004). Grupa jest współorganizatorem kilku imprez celtyckich, m.in. "Irlandzkiej Majówki" oraz Festiwalu Kultury Celty-ckiej "Zamek".   Dyskografia: "Rock-hill" CD, WSZiM w Sosnowcu, Beltaine 2004.
www.beltaine.art.plMP3CLIP

 

Beltaine, Zespół Tańców Irlandzkich Beltainegrupa taneczna powstała w październiku 2001 z inicjatywy Justyny Baranowskiej i Artura Jeziorskiego, w skład której wchodzi głównie młodzież studencka Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Zespół pojawiał się na największych krajowych imprezach związanych z muzyką celtycką, m.in. na Festiwalu Kultury Celtyckiej "Zamek" w Będzinie (2003, 2004) oraz na "Majówce Irlandzkiej" w Katowicach (2003). Grupa specjalizuje się w organizowaniu imprez typu Ceili - zabaw tanecznych w pubach, gdzie proponuje uczestnikom naukę podstawowych kroków i tańców irlandzkich. Taka sama nazwa formacji i wspólne fascynacje muzyczne sprawiły, że Zespół Tańców Irlandzkich Beltaine kilkakrotnie koncertowo łączył swoje siły z Zespołem Muzyki Celtyckiej Beltaine z Katowic. www.beltaine-torun.art.pl

 

Berklejdyzespół powstały we wrześniu 1997 w Olsztynie. W gwarze mazurskiej określenie "berklejdy" oznacza muzykantów. Grupa ciekawe brzmienie zawdzięczała współczesnej reggae'owo-dubowej aranżacji tradycyjnych motywów ludowych. Były to przede wszystkim melodie z Wileńszczyzny przywiezione na Mazury przez repatrianta Józefa Krupskiego i kultywowane przez jego wnuka - cymbalistę zespołu Andrzeja Zajko (obaj kilkakrotnie występowali razem podczas Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu). Zespół wziął udział w konkursie "Scena Otwarta" Festiwalu Muzyki Ludowej "Mikołajki Folkowe" w Lublinie (1997). Pierwszy duży koncert zagrał w 1998 na "Folk Fest " w Krotoszynie, już wzmocniony przez Piotra Pucyło grającego na bębnach i sazie. W tym samym roku nagrał debiutancką płytę w składzie: Andrzej Zajko (cymbały); Karol Jancewicz (gitara basowa); Jakub Wangin (perkusja); Tomasz Jewuła (gitara), Piotr Pucyło (instrumenty perkusyjne, lutnie). Andrzej Zajko zginął tragicznie w grudniu 1998. Zespół stracił lidera, osobę, która spajała grupę i była jej największą indywidualnością. Po jego śmierci formacja przestała istnieć. Dyskografia: "Muzyka Nasłuchana" CD, Orange World 1998; "Travellin Companion. A Musical Journey to Poland" CD, WeltWunder 1999 ("Kuker"); "Czas folku" CD pisma "Czas Kultury", nr 1 1999 ("Obertany", "Polkalypso"); "Pofolkuj sobie" CD, Polskie Radio 2000; "Froots" CD brytyjskiego pisma "Froots", nr 13 1999 ("Walc Niebieski"); "Świat jest pomarańczą..." CD pisma "Machina", 1998 ("Kuker").

 

Bester Quartet Cracow Klezmer Band.

 

Bębniarze z Kraju Mołrgrupa założona w 1996 w Katowicach przez plastyka Wojciecha Kucharczyka (grafika, instalacja) i Jacka Tokarskiego. Twórczość zespołu to pogranicze muzyki etnicznej (głównie brzmienia bębnów i instrumentów perkusyjnych) oraz eksperymentu muzycznego stanowiącego połączenie archetypowych rytmów (m.in. afrykańskich i brazylijskich) z muzyką współczesną. Po rozszerzeniu składu o Joannę Kucharczyk grupa stopniowo rezygnowała z wyłącznie akustycznego muzykowania i zaczęła wykorzystywać brzmienia elektroniczne. Wówczas zmieniła nazwę na Mołr Drammaz. Wojciech Kucharczyk założył około 1995 wydawnictwo muzyczne Mik. Musik.!. promujące działania zespołu. www.mozg.art.pl/molr

 

Bębnolubygrupa będąca początkowo projektem autorskim Jerzego Słomińskiego-Słomę ( Słoma) - wizjonerskiego muzyka i budowniczego kong, który w 1997 zaprosił kilkoro przyjaciół do wspólnego grania. Układ ten dość szybko przekształcił się w zrównoważony projekt partnerski, do którego każdy z muzyków wnosił swoje kompozycje. W skład repertuaru zespołu wchodzą kompozycje będące kompilacją różnych nurtów i tradycji przeprowadzając słuchaczy przez poszczególne etapy rozwoju muzyki - od form archaicznych do współczesnych. Łączy "echa" Afryki, wysp Morza Karaibskiego, reggae; trąbka i saksofon dodają brzmienia jazzowego. Grupa koncertuje w różnych składach, m.in.: Słoma (perkusja, bębny); Jacek "Łoś" Osior (gitara elektryczna); Konrad Iwan (bas); Anna Patynek (śpiew, djamba); Mikołaj Wielecki (konga); Dorota Kaniewska (djamba); Agnieszka Deska (śpiew). Dyskografia: "Ethno-demo" (Słoma i Bębnoluby) MC, Ma-Sło 1997; "Ładoo" (Słoma i Bębnoluby) CD, Ma-Sło 1999; "Koncert" (Słoma i Bębnoluby) CD-R, Ma-Sło 2001; "Rytm" (Słoma i Bębnoluby) CD-R, Ma-Sło 2001. www.independent.pl/slomawww.las.most.org.pl

 

Bieńkowski Andrzejartysta malarz, fotograf, etnograf, pisarz, pedagog; absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie; studiowa na wydzia ach malarstwa i grafiki; od 1980 wyk adowca, profesor Wydzia u Wzornictwa ASP w Warszawie. Z początkiem lat 80. XX w. rozpoczą badania etnograficzne, których celem by o utrwalanie ginącej kultury tradycyjnej. Projekt ten, kontynuowany już ponad trzydzieści lat, da początek serii wydawniczej o nazwie "Muzyka Odnaleziona". Publikacje książkowe i p ytowe Bieńkowskiego stanowią zapis tradycji muzycznych regionu centralnej i wschodniej Polski oraz Ukrainy. Badacz, jako pisarz i reporter, relacjonuje obyczaje dawnych wiejskich muzykantów oraz utrwala świat niematerialnej kultury ludowej. Muzyka rejestrowana przez niego ma ogromny walor źród owy. Los wiejskich artystów jest podstawową inspiracją dla Bieńkowskiego także jako malarza. Folklor pojawia się w jego twórczości jako g ówny temat ekspresyjnych obrazów i zdjęć. Prace artysty znajdują się w zbiorach m.in. Muzeum Narodowego w Warszawie, Krakowie i Wroc awiu, w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych w Warszawie, w Galerii Zachęta, a wystawiane by y w wielu miejscach na świecie, m. in. w Danii, Szwecji, Niemczech, Szwajcarii, W oszech, Japonii. Bieńkowski wielokrotnie by nagradzany za pracę twórczą oraz badawczą w dziedzinie kultury ludowej. Jest laureatem m.in. Nagrody im. Oskara Kolberga "Za zas ugi dla kultury ludowej", którą otrzyma w 1995, a także Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida w 2008 w kategorii "Muzyka" za dwie publikacje z serii "Muzyka Odnaleziona". Owocem wieloletniej pracy badawczej Bieńkowskiego - etnografa są publikacje: "Ostatni wiejscy muzykanci - ludzie, obyczaje, muzyka" (Prószyński i s - ka, 2001) - wydawnictwo książkowo - p ytowe, zawierające materia y gromadzone przez ponad dwadzieścia lat; książka stanowi opis ostatnich pokoleń wiejskich muzykantów, ich obyczajów i muzyki oraz próbę utrwalenia zanikającej już dziś kultury wsi; p yta to zapis ludowych mazurków i oberków; "Sprzedana muzyka" (Wydawnictwo Czarne, 2007) - zbiór relacji z wyjazdów i badań, za który autor otrzyma nominację do Nagrody Mediów Publicznych Cogito oraz Nagrody Literackiej Gdynia; seria wydawnicza "Muzyka Odnaleziona" (wyd. Muzyka Odnaleziona) - wydawane od 2007 książki z do ączonymi p ytami. Są to materia y archiwalne rejestrowane od 1980 w Polsce i na Ukrainie; poza utrwalaniem polskiej kultury ludowej, ukazują kulturę mniejszości narodowych; publikacje serii wielokrotnie nominowano do nagrody Polskiego Radia Fonogram Źróde ; w serii dotychczas ukaza y się publikacje: "Ostatni wiejscy muzykanci" (2001), "Czas harmonii. Pierwsi harmoniści" (2007), "Mety grają! Kapela z Gliny" (2008), "Koniec basów. Kraśnica. Opoczyńskie" (2008), "Śpiewy Polesia. Ukraina" (2008), "Cztery strony Rawy. Rawa Mazowiecka" (2008), "Kajocy. Wokó Kędzierskich. Radomskie" (2009), "Jadąc przez Roztocze. Lubelskie" (2009). Kolejne wydawnictwo to "1000 kilometrów muzyki. Warszawa - Kijów" (Mazowieckie Centrum Kultury i Sztuki, 2009) - książka powsta a na podstawie badań z lat 1999-2009, obejmujących tereny Radomskiego, Lubelskiego, Roztocza, Polesia, Wo ynia. Jest jednocześnie próbą odpowiedzi na pytanie czym dziś jest tradycja. Andrzej Bieńkowski jest także twórcą filmu dokumentalnego pt. "Muzyka żydowska w pamięci wiejskich muzykantów" (2005); powsta on w oparciu o badania z lat 1980-2005; materia y autor zbiera na obszarze rozciągającym się od Radomskiego, przez Lubelszczyznę, aż po Suwalszczyznę; temat, którym w filmie jest muzyka żydowska, Bieńkowski ukaza z perspektywy wiejskiego muzykanta. .
www.andrzejbienkowski.blox.pl

 

Biesiada Okpiświatówzespół stworzony w Krakowie około 1995 przez muzyka z powołania, a kucharza z zawodu – Szkota Andrew Nixona, który w 1992 osiedlił się w Polsce. Nixon od najmłodszych lat na spotkaniach klanowych poznawał tradycyjne pieśni i tańce swego kraju. W późniejszym czasie grał w formacji folkrockowej. W Polsce postanowił zorganizować międzynarodową grupę (grał w niej również Kanadyjczyk Mike Mahall), która czerpałaby z bogatego dziedzictwa europejskiej kultury ludowej i łączyła różne jej elementy w harmonijną całość. W muzyce tego zespołu można było odnaleźć echa utworów szkockich, bretońskich, francuskich i polskich. Repertuar grupy obfitował w ciągłe zmiany nastrojów od lirycznych ballad po skoczne tańce. Na instrumentarium składały się m.in. gitara, saksofon, akordeon i bodhram oraz lira korbowa, na której grał Nixon (kopia XVIII-wiecznej francuskiej). Biesiada Okpiświatów otrzymała w konkursie "Scena Otwarta" Festiwalu Muzyki Ludowej "Mikołajki Folkowe" nagrodę Orkiestry św. Mikołaja (1996); wzięła udział w I Festiwalu Muzyki Folkowej Polskiego Radia "Nowa Tradycja" (1998). Około 1999 członkowie Biesiady Okpiświatów (po odejściu Nixona) założyli grupę Wassail, która w 2001 zmieniła nazwę na Forann ( Forann ) i skupiła się głównie na interpretacji muzyki pochodzenia celtyckiego. Andrew Nixon - kilkakrotnie współpracował z organizatorami Festiwalu Muzyki Ludowej "Mikołajki Folkowe" prowadząc warsztaty taneczne i muzyczne w czasie festiwalu (1999) i Spotkań Artystycznych w Jaworniku (1999 - 2000). W latach 1999 – 2001 był współpracownikiem Pisma Folkowego "Gadki z Chatki". W latach 1999 - 2000 współpracował z Projektem Karpaty Magiczne nagrywając wraz z nim płytę "Księga Utopii" oraz prowadząc w Galerii "Stary Dom" w Nowym Sączu warsztaty gry na lirze korbowej. W 2001 wziął udział w nagraniu płyty "Stan przejściowy" Sławka Wierzcholskiego i Nocnej Zmiany Bluesa. Innym projektem Nixona była tripfolkowa grupa Scaur w składzie: Jan Kubek (tabla, tarabuka); J. M. Maheu (gitara); Andrew Nixon (lira korbowa, bodhran); Tomasz Zatorski (gitara basowa, saksofon tenorowy). Zespół wydał kasetę "Scaur". W 2002 Nixon wrócił na stałe do Wielkiej Brytanii.

 

Bieszczadersigrupa rockowa powstała w 1999 w Lesku i współpracująca z tamtejszym Bieszczadzkim Domem Kultury. Za sprawą płyty  Bieszczaderskie kolędowanie , zawierającej polskie i ukraińskie kolędy, nagranej z towarzyszeniem chóru cerkiewnego, śpiewającego w stylistykach bluesa, reggae i gospel, pretenduje do miana kapeli folkowej. Dyskografia:  Bieszczaderskie kolędowanie  CD, AA Zubart 2001.
www.bieszczadersi.interq.plMP3

 

Boreashkapela folkrockowa grająca muzyką irlandzką. Powstała w 1997 w Kołobrzegu z inicjatywy Łukasza Maskiewicza, Patrycji Tułnowskiej i Marcina Dąbrowicza. Początkowo wykonywała szanty, ale wraz z rozszerzaniem składu zmieniał się repertuar - twórczość grupy zaczęła ewoluować w stronę tradycyjnej muzyki irlandzkiej. W 2000 do zespołu doszli: Monika Beszczyńska - skrzypce; Marek Przewłocki - mandolina; Ireneusz Misiak - gitara basowa. W rok później skład zespołu powiększył się o nowych muzyków: Rafał Mędlewski - klawisze; Bartosz Grudziński - perkusja. W tym składzie brzmienie zespołu zaczęło wyraźnie skłaniać się w stronę celtyckie go rocka. W marcu 2002 Boreash nagrał w Radiu Gdańsk debiutancką płytę "Celtica Show", która została nominowana do nagrody Związku Producentów Audio Video ZPAV "Fryderyk" 2002 w kategorii "Etno - Folk". Dyskografia: "Celtica Show" CD, Soliton 2002.

 

Bracha Bogdan muzyk z zamiłowania i animator kultury. Urodził się w 1963 w Pilaszkowicach pod Lublinem. Jest jedną z czołowych postaci polskiego folku, praktykiem i teoretykiem tego nurtu. Z muzyką ludową (łemkowską) zetknął się podczas wędrówek po Bieszczadach i Beskidzie Niskim - był to początek fascynacji folklorem nie tylko w warstwie muzycznej. W 1988 założył Orkiestrę św. Mikołaja ( Orkiestra św. Mikołaja), której do dziś jest liderem. Wraz z tym zespołem zagrał ponad tysiąc koncertów i nagrał 8 albumów (krążek "Kraina Bojnów" zdobył tytuł Folkowego Fonogramu Roku 1998). Muzyka Orkiestry znalazła wielu naśladowców; w polskim folku powstał nurt określany jako "postorkiestrowy". Twórca takich projektów muzycznych jak: Się Gra ( Się Gra) - muzyka bałkańska i żydowska - I nagroda na Festiwalu Muzyki Ludowej "Mikołajki Folkowe" (1997), II nagroda na Festiwalu Muzyki Folkowej Polskiego Radia "Nowa Tradycja" (1998), udział w Festiwalu Folkowym Europejskiej Unii Radiowej w Portoroż (1998), płyta grupy "Się gra" zdobyła Folkowy Fonogram Roku 2000; "Odpust Zupełny" ( Odpust Zupełny) - muzyka dawna - Grand Prix Festiwalu Muzyki Folkowej Polskiego Radia "Nowa Tradycja" (2003), w 2005 roku ukazała się debiutancka płyta grupy pt. "Renesans Średniowiecza"; Kapela Łem oraz innych projektów nastawionych przede wszystkim na pracę animacyjną z młodymi ludźmi, głównie ze środowiska akademickiego. Jest muzykiem-samoukiem; gra na gitarze, skrzypcach i instrumentach dętych od ludowych fujarek po saksofon i klarnet; śpiewa. Jest aranżerem i producentem nie tylko płyt zespołów, w których gra, ale też albumów "Mikołajki Folkowe '93" i "Huculskie muzyki". Od 1991 pracuje w Akademickim Centrum Kultury "Chatka Żaka" Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Organizuje (od początku jego istnienia) Międzynarodowy Festiwal Muzyki Ludowej "Mikołajki Folkowe" w Lublinie i Spotkania Ludzi Gór w Jaworniku. Jest współtwórcą idei Pisma Folkowego "Gadki z Chatki" ( Pismo Folkowe "Gadki z Chatki"). W latach 1996-1997 był odpowiedzialny merytorycznie za Festiwal "Folkowa Majówka" w Radomiu ( "Folkowa Majówka"), a w 1997 za część działań w ramach "Przystanku Olecko".

 

Bractwo Ubogich kapela istniejąca w latach 1992-1994. Tworzyli ją muzycy (w większości samoucy) z różnych stron Polski, grający i śpiewający tradycyjną muzykę polskiej wsi. Pierwszym wspólnym występem był "Koncert dla Róży" w kościele Ewangelicko-Reformowanym w Warszawie (w ramach festiwalu "Otwarcie"; 1992). Na repertuar grupy składała się głównie muzyka z Radomskiego, Kurpi, Lubelskiego i Rzeszowskiego - muzyka taneczna (mazurki, oberki, polki, walczyki), pieśni liryczne i ballady, pieśni obrzędowe (weselne) oraz pieśni religijne. Muzycy korzystali z dokonanych na wsi nagrań własnych, ze zbiorów prof. Andrzeja Bieńkowskiego, Archiwum Muzyki Ludowej Instytutu Sztuki PAN i z zapisów Oskara Kolberga. Dla Bractwa Ubogich punktem wyjścia i najważniejszą zasadą w pracy nad przyswajaniem muzyki wiejskiej był szacunek dla oryginału. Głęboki związek muzykowania z życiem powodował, że działalność koncertowa nie była dla kapeli celem najważniejszym i po dwóch latach działalności publicznej przestała ona istnieć. Zespół występował na ulicach i w klubach, w miastach i na prowincji w Polsce oraz w Irlandii, Walii i na Litwie. W 1994 kapela zrealizowała sesję nagraniową w Polskim Radiu. Przygoda Bractwa Ubogich była inspiracją dla działalności Sceny Muzyki Tradycyjnej "Korzenie" ( Scena Muzyki Tradycyjnej "Korzenie") w Warszawie (przy klubie "Riviera Remont") w latach 1994-1996 oraz do założenia w 1995 warszawskiego Domu Tańca ( Dom Tańca), który skupił część środowiska naśladowców i kontynuatorów kapeli. Wszyscy uczestnicy formacji muzykują również i dziś; brali lub biorą udział w działaniach grup: Kapela Domu Tańca ( Kapela Domu Tańca), Kapela Prusinowskiego ( Kapela Prusinowskiego), Kapela Brodów ( Kapela Brodów), Muzykanci ( Muzykanci), Pies Szczeka ( Pies Szczeka), Ket Jo Barat ( Ket Jo Barat), Dla Róży ( Dla Róży), Wędrowiec ( Wędrowiec), Lautari ( Lautari); a także występują jako soliści (zwłaszcza Adam Strug), prowadzą ponadto działalność warsztatową, animatorską, wydawniczą (in crudo). Kapelę Bractwa Ubogich tworzyli: Anna Broda z Jonkowa - cymbały, śpiew; Witold Broda z Mławy - skrzypce (Teatr Wiejski "Węgajty"); Jacek Hałas z Poznania - akordeon, basy (Reportaż); Agata Harz z Warszawy - śpiew (Księżyc); Remigiusz Mazur-Hanaj z Warszawy - bębenek (Księżyc); Janusz Prusinowski z Mławy - skrzypce, harmonia pedałowa, akordeon; Adam Strug z Łomży - śpiew.

 

Bractwo Wianki Samagri (Tajemne Bractwo Wianki Samagri) - formacja założona w 1998 przez muzyków związanych z Yuva Shakti ( Yuva Shakti), Kapelą ze Wsi Warszawa ( Kapela ze Wsi Warszawa), Przylądkiem Starej Pieśni ( Przylądek Starej Pieśni), Pole Chońką ( Pole Chońka), Viva Flamenco ( Viva Flamenco), Dudami Juliana ( Dudy Juliana) i innymi. Nazwa zespołu nawiązywała do indyjskiego ziela samagri i obrzędu wicia wianków w noc świętojańską. Kapela czerpała z tradycji polskiego folkloru łącząc go z mało znanymi w Polsce gatunkami muzycznymi - qawwali, juju, dub, minimal, cabaret. W instrumentarium zespołu wchodziły indyjskie dholaki, tabla, shennai, afrykańskie darabuoki, djembe, obręczowe bębny staropolskie, bretońska bombarda, ponadto gitara, harmonia, akordeon, flety i fujarki pasterskie. Na Festiwalu Muzyki Ludowej "Mikołajki Folkowe" w 1998 grupa otrzymała II nagrodę za "kreatywne spojrzenie na muzykę ludową, poczucie humoru i widowiskowość". Po raz ostatni pokazała się w 2003 wraz z sound systemem na "Muzyce w Muzeum" ( "Muzyka w Muzeum") w Muzeum Etnograficznym w Warszawie, co nie znaczy, że przestała istnieć - raczej zawiesiła działalność. Trzon formacji stanowili: Roman Osica - śpiew, instrumenty dęte; Marcin Kozakiewicz - akordeon; Grzegorz Żurawski - gitara, śpiew; Maciej Szajkowski ( Maciej Szajkowski)- bębny.

 

Brathanki - grupa z pogranicza popu i folku, popularna w latach 2000-2003. Wraz Golec uOrkiestrą ( Golec uOrkiestra) wprowadziła muzykę z elementami brzmień etnicznych do mediów. Z istniejącym w kraju nurtem folkowym nie ma wiele wspólnego, choć wypromowała samo pojęcie folku w kręgach masowego odbiorcy. Została założona w 1998 przez Janusza Musa - akordeonistę współpracującego m.in. z Marylą Rodowicz. W jej skład weszli też muzycy na co dzień grających z najbardziej znanymi polskimi wykonawcami (Piotr Królik, Grzegorz Piętak, Stefan Błaszczyński, Adam Niedzielin, Jacek Królik, Adam Prucnal). Pierwszą wokalistką zespołu była Anna Chowaniec-Rybka ( Rybka i Przyjaciele) w latach 1998-1999, kolejną Halina Mlynkova z Zaolzia (w latach 1999-2003) - współautorka sukcesu kapeli. Na trzeciej płycie śpiewają Anna Mikoś i Magdalena Rzemek (od 2003). Utwory Brathanków to teksty współczesne, luźno nawiązujące do poezji ludowej. Muzyka utworu "Czerwone korale", z pierwszej płyty "Ano!", została przez zespół nieświadomie zaczerpnięta z kompozycji Ferenca Sebő - węgierskiego muzyka inspirującego się rodzimym folklorem. Sebő skomponował też jedną piosenkę zamieszczoną na krążku "Galoop". Na dwóch pozostałych płytach można odnaleźć nawiązania do tradycyjnej muzyki polskiej. Krążek "Patataj" otrzymał nagrodę "Fryderyk" 2001 w kategorii "Muzyka tradycji i źródeł". Dyskografia: "Ano!" CD, Sony Music 2000; "Pataj" CD, Sony Music 2001; "Galoop" CD, Sony Music 2003.
www.brathanki.com.pl

 

Broda Joszko - syn Józefa Brody ( Broda Józef). Pierwszym i najważniejszym nauczycielem jest dla niego ojciec. Z muzyką związany do urodzenia - jego korzenie muzyczne tkwią w muzyce góralskiej, na której się wychował i która jest dla niego inspiracją do wielorakich działań. Gra przede wszystkim na drumli i różnorakich piszczałkach. Zaistniał na ponad 50. płytach jako muzyk sesyjny. Współpracuje m.in. z Michałem Urbaniakiem, Anną Marią Jopek, Dariuszem Malejonkiem, Marcinem Pospieszalskim. Współtworzył wszystkie ważne polskie grupy muzyki chrześcijańskiej (m.in. 2Tm 2,3, Arka Noego, Osiem Błogosławieństw). Jednym z jego autorskich projektów jest płyta z kolędami "Wśród nocnej ciszy" (1999) przygotowana dla "Caritas" Archidiecezji Gnieźnieńskiej (można na niej usłyszeć m.in. Antoninę Krzysztoń i Mieczysława Szcześniaka). Drugi tego typu projekt stanowi płyta "Jałmużna Postna", którą nagrał wraz z ojcem w lubelskiej Bazylice Dominikanów (2000). W 2000 założył dziecięcy zespół muzyki religijnej "Dzieci z Brodą", który ma na swoim koncie trzy kompakty. Najnowszym przedsięwzięciem muzycznym jest płyta "Posłóchejcie Kamaradzi" ukazująca związki pomiędzy tradycyjną muzyką Beskidu Śląskiego, a węgierskim folklorem muzycznym. W jej nagraniu brali udział muzycy z rodzinnych stron Joszka Brody i czołowi instrumentaliści z Węgier. Wybrana dyskografia: "Symfonia o przemijaniu, życiu, śmierci..." CD, AV Studio 1997; "Muzyka Źródeł - Beskidy" CD (utwory nr 5-9), Polskie Radio SA 1997; "Jałmużna postna" CD, Fundacja Godne Życie 2000; "Posłóchejcie kamaradzi" CD, Fundacja Godne Życie 2004.
www.joszkobroda.pl

 

Broda Józef - genialny multiinstrumentalista, budowniczy instrumentów ludowych, charyzmatyczny pedagog. Urodził się w 1941 w Ustroniu-Lipowcu. Jego rodzina mieszka w Beskidzie Śląskim od XII-XIII w. Studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku oraz innych ośrodkach akademickich (w Warszawie, Krakowie, Toruniu i Lublinie). Muzyki uczył się od największych mistrzów swojego regionu, m.in. od Jana Kawuloka. Józef Broda gra przede wszystkim na instrumentach dętych - trombicie, gajdach, okarynie, piszczałkach, fujarze sałaskiej, a także skrzypcach; podziw wzbudza grą na liściu. Znakomicie śpiewa, m.in. "białym głosem". Sporo jego nagrań znajduje się w taśmotekach folkloru w Warszawie, Katowicach, Krakowie, Wrocławiu, Budapeszcie, Kolonii. Zainteresowaniami wykracza daleko poza muzykę ludową. Często bierze udział w przeróżnych projektach muzycznych jako solista czy muzyk sesyjny. Są to zawsze działania artystycznie przemyślane. W latach 70. wraz z Ryszardem Gabrysiem skomponował cykl miniatur muzycznych. Z Teatrem "Stu" z Krakowa brał udział w Światowym Festiwalu Teatrów Obrzędowych w Nancy (1979). W 1985 wraz z przygotowanym przez dzieci i młodzież spektaklem "Wokół wigilijnego stołu" odbył tournée po Burgundii. W drugiej połowie lat 90. grał z Warszawskim Kwartetem Saksofonowym wykonującym muzykę od Bacha po Kilara, co w połączeniu z instrumentami ludowymi dawało jej nowy wymiar. Inne przedsięwzięcia: wykonywanie oratoriów skomponowanych przez Janusza Kohuta "Droga nadziei" i "Gość oczekiwany"; udział w tworzeniu muzyki do dramatu J. Słowackiego "Anhelli" w reżyserii Grzegorza Królikiewicza; udział (z Bogdanem Słupczyńskim) w spektaklu "Historia konia", w którym pełnił nie tylko rolę muzyka, ale i aktora. Jest niezrównanym twórcą i animatorem kultury. Prowadzi warsztaty muzyczne i obrzędowe na pograniczu teatru dla dzieci oraz zajęcia ze studentami i nauczycielami, gdzie uczy wsłuchiwania się w naturę. Obejmują one również naukę tworzenia instrumentów z dostępnych w przyrodzie materiałów - gliny, słomy, bzu czarnego, trzcin (w oparciu o te warsztaty powstało ponad 20 filmów dokumentalnych). W latach 70. na Uniwersytecie Śląskim w Cieszynie prowadził warsztaty i wykłady monograficzne. W latach 2000-2004 na antenie I programu Polskiego Radia współtworzył "Źródełko" - audycję dla dzieci poświęconą folklorowi. Od 2004 w piśmie "Panorama Śląska" ukazały się jego felietony pt. "Rozmowy z Brodą". Prowadzi wiele festiwali, m.in. Festiwal Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu, Tydzień Kultury Beskidzkiej w Żywcu, Międzynarodowy Festiwal Folkloru w Zielonej Górze, "Święto Dzieci Gór" w Nowym Sączu (tego ostatniego jest kierownikiem artystycznym i reżyserem koncertów). Był (obok Wojciecha Majewskiego i Sławomira Rogowskiego) współpomysłodawcą koncertu "Tam, gdzie biją źródła" w Ustroniu, gdzie pełnił również rolę prowadzącego. Z uczestnikami festiwali, bez względu na różnice kulturowe, językowe i światopoglądowe, nawiązuje błyskawiczny kontakt. W 1997 nagrał płytę "Symfonia o przemijaniu, życiu, śmierci...". Materiał dźwiękowy znajdujący się na niej stanowi podsumowanie dotychczasowego dorobku artystycznego. Został zarejestrowany w naturalnych warunkach, bez użycia procesorów efektów, w przeważającej większości w domu Brody na Wyrszczku w Koniakowie i w plenerze. Józef Broda jest laureatem pierwszych nagród na festiwalach krajowych i zagranicznych, m.in. w Bukowinie Tatrzańskiej (1971), w Kazimierzu nad Wisłą (1973), Festiwalu Telewizji "Arany Pawa" w Budapeszcie (1974; I Nagroda Narodowa); otrzymał także nagrodę "Czerwonej Róży" (1979), nagrodę im. Kolberga (1995) i im. Chałasińskiego (1984) za upowszechnianie kultury. Józef Broda uważa, że muzyka jest tylko środkiem, którym posługuje się w pracy społecznej i pedagogicznej. Jest nie tylko muzykiem, ale społecznikiem szczególnie wrażliwym na ludzkie nieszczęście. W latach 90. kilkakrotnie - we współpracy z Filharmonią Rzeszowską - organizował warsztaty zakończone podsumowującym koncertem dla niepełnosprawnych dzieci z Europy Środkowej. Wraz z małżonką pracuje wolontarystycznie jako kurator sądowy. Dyskografia: "Fala" LP, Polton 1985 ("Swoboda"); "Józef Broda i Warszawski Kwartet saksofonowy" MC, zespół "Symfonia o przemijaniu, życiu, śmierci..." 1996 (CD, AV Studio 1997); "Muzyka Źródeł - Beskidy" CD, Polskie Radio SA 1997 ("Idzie owczar groniem - pieśń pasterska", "Melodia pasterska - Na gronicku", "Taniec linder i melodia pasterska", "Melodia pasterska", "Hej, rośnie se w lesie młoda jedliczka - pastorałka"); "Jałmużna postna" CD, Fundacja Godne Życie 2000; "Posłóchejcie kamaradzi" CD, Fundacja Godne Życie 2004.

 

Bronarski Marcin - muzyk grający na didjeridu, organizator koncertów. Prowadzi firmę Ethno & World Promotions dystrybuującą unikalne wydawnictwa muzyki etnicznej. Na didjeridu - instrumencie Aborygenów (rdzennych mieszkańców Australii) - gra od 1993 propagując w Polsce tego typu muzykę. Gra na autentycznych, wykonanych przez aborygeńskich mistrzów instrumentach; od 1993 sam też para się tworzeniem didjeridu z bambusa, sosny, arcydzięgla, buku, klonu, akacji, czarnego bzu i eukaliptusa. Organizuje trasy koncertowe po Polsce muzyków z Australii i z innych kontynentów (m.in. grup Naturton, Trance Mission, Ole Lukkoe, Huun Huur Tu). Prowadzi warsztaty gry na didjeridu i nauki oddechu cyrkulacyjnego. Jest twórcą projektu "Teatr Dźwięku Didura". Często pojawia się na scenie w towarzystwie muzyków niekoniecznie kojarzących się z aborygeńską tradycją. Chwilowo zaistniał w składzie efemerycznej formacji Virtual Jazz Reality z Piotrem Iwickim i Milo Kurtisem ( Kurtis Milo); jak również ze Sławomirem Gołaszewskim ( Gołaszewski Sławomir; Asunta) na serii koncertów granych przeważnie w warszawskiej Galerii Azjatyckiej oraz ze Słomą ( Słoma) i Bębnolubami ( Bębnoluby) gościnnie w Orkiestrze Siedmiu Kolorów. Ponadto jest performerem, organizatorem i animatorem zabaw dla dzieci, twórcą ogromnych baniek mydlanych i żonglerem. www.etno.eco.pl

 

Bumpers, The - białostocka formacja, jedna z pierwszych polskich kapel folkrockowych. Powstała w 1991 po rozpadzie szantowej grupy Odbijacze. Początkowo sięgała po repertuar irlandzki, głównie kapel The Pogues i The Waterboys. Z czasem zaczęła inspirować się tradycyjną muzyką słowiańską. Obecnie gra zarówno covery The Ukrainians, jak i własne wersje m.in. polskich utworów ludowych. Zespół wystąpił na większości festiwali studenckich (m.in. na "Bazunie", gdzie zdobył Nagrodę Publiczności - 1992), szantowych (podobna nagroda na krakowskich "Shanties" - 1994) i folkowych ("Folk Fiesta" w Ząbkowicach Śląskich - 1999; "Folk Fest" w Krotoszynie - 1999). The Bumpers brał też udział w Festiwalu Muzyki Folkowej Polskiego Radia "Nowa Tradycja", na którym otrzymał wyróżnienie (1998). Formacja grywała z takimi gwiazdami jak Geraldine MacGowan, Fairport Convention i The Ukrainians. W 1998 grupa odbyła trasę koncertową po Kanadzie, gdzie wystąpiła m.in. przed wielotysięczną publicznością na Vancouver Folk Music Festival oraz Mission Folk Music Festival. Aktualnie zespół tworzą: Albert Żukowski - gitara, śpiew; Maciej Cylwik - akordeon, śpiew; Andrzej Chomaniuk - akordeon; Adam Górski - gitara basowa; Piotr Górski - mandolina, gitara elektryczna; Piotr Jancewicz - banjo, saksofon; Jacek Radulski - perkusja. Dyskografia: "Jedziem do Irlandii!" MC, Folk Time 1993; "...a żywo!" CD, Node 1996; "Wiecznie zielone" CD, Polskie Radio Białystok 1996; "Live" CD, The Bumpers 2004.

 

Buraky - grupa powstała w 2001 we Wrocławiu. Muzycy zespołu współpracowali z różnymi kapelami, m.in. z Chudobą ( Chudoba), Hurtem, Bladymi Lokami, Pidżamą Porno czy brytyjskim bluesmanem Tonym McPhee, co z pewnością zainspirowało zespół do oryginalnego potraktowania tematów folkowych. Program muzyczny zespołu obejmuje tradycyjne pieśni polskie, łemkowskie, ukraińskie, bałkańskie, cygańskie opracowane w nowoczesnych i żywiołowych aranżacjach, a także własne kompozycje inspirowane muzyka ludową. Buraky dysponują płytą demo "Live in Hamburg 2002" nagraną na żywo podczas koncertu w sali GoldbekHaus w Hamburgu oraz płytą "www.buraky.republika.pl", która zawiera nagrania studyjne oraz fragment koncertu zespołu z festiwalu EuroRoots Austria 2003. Skład grupy: Olga Jurczyszyn - śpiew, instrumenty perkusyjne; Joanna Dziecielska - skrzypce, śpiew; Krzysztof Opalski - gitara, mandolina, bęben, instrumenty perkusyjne, śpiew; Arkadiusz Rejda - akordeon, śpiew; Marcin Kąkalec - gitara basowa, gitara; Piotr Salwesiuk - trąbka. W kapeli grali również: Hubert Babiarz, Marek Kania, Paweł Pawlik, Edyta Bogdan. Dyskografia: "Live in Hamburg 2002" demo CD, Ton Studio Hamburg 2002; "www.buraky.republika.pl" demo CD, wydanie własne 2003. www.buraky.republika.pl

 

Burczybasy - zespół powstały w 1997 w Warszawie. Jego członkowie - Marta Stanisławska (Maślanka), Małgorzata Szarlik, Piotr Gliński, Paweł Kobus, Jerzy Burdzy - grali wcześniej w Zespole Polskim ( Zespół Polski ). Grupa przygotowała piosenki ludowe dla dzieci, które następnie zostały zarejestrowane na kasecie "Idzie Maciek". Utwory pochodziły z Mazowsza, Kurpi, Wielkopolski, Śląska i Rzeszowszczyzny. Dystrybucja kasety okazała się klapą, ale same nagrania były "użyczane" kilku wydawnictwom, które postanowiły włączyć je do swojej oferty. Do tej pory jest to jedyne nagranie muzyki ludowej dla dzieci. Najważniejszym osiągnięciem zespołu były nagrania do filmu "Ogniem i mieczem" (w reżyserii Jerzego Hoffmana), do którego zespół nagrywał ścieżkę dźwiękową. Z powodu braku zainteresowania dziecięcą muzyką ludową grupa została rozwiązana w 1998. Jej członkowie grają w kilku formacjach - Marta Maślanka, Małgorzata Szarlik i Jerzy Burdzy ponownie w Zespole Polskim; Piotr Gliński w Kapeli ze Wsi Warszawa ( Kapela ze Wsi Warszawa ); Paweł Kobus w Open Folk ( Open Folk ). Dyskografia: "Idzie Maciek" MC, Vistula Records 1997.

 

Burdzy Jerzy Burdzy Jerzy - muzyk, m.in. Zespołu Polskiego ( Zespół Polski ); pedagog-pasjonat. Naukę muzyki rozpoczął w szkole muzycznej im. J. Elsnera w Warszawie, w wieku 18 lat. W szkole średniej ukończył klasę kontrabasu, a w Akademii Muzycznej w Warszawie Wydział Wychowania Muzycznego. Z folklorem zetknął się na studiach, m.in. podczas obozu naukowego, który zorganizował w Sanoku i Bieszczadach w ramach działalności Koła Naukowego Wydziału Wychowania Muzycznego swojej uczelni. Materiały zebrane podczas tej wyprawy i kilku samotnych wędrówek na przestrzeni lat 1982-1984 wykorzystał w pracy magisterskiej "Amatorski ruch muzyczny w Sanockiem" (promotor - prof. Katarzyna Dadak-Kozicka, m.in. autorka podręcznika "Śpiewajże mi, jako umiesz. Muzykowanie w szkole według koncepcji Kodaly'a"). Podczas zbierania materiałów do tej pracy poznał Stanisława Wyżykowskiego z Haczowa (muzyka i lutnika ludowego), z którym współpracuje do dziś. Z inicjatywy Jerzego Burdzego Niezależne Zrzeszenie Studentów warszawskiej Akademii Muzycznej w 1981 rozpoczęło prace nad organizacją na terenie skansenu w Sanoku muzeum instrumentów ludowych. W realizacji tego pomysłu przeszkodziło wprowadzenie stanu wojennego i rozwiązanie NZS. Po studiach Burdzy podjął pracę jako kierownik eksperymentalnego działu "Izomorf" Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Zdobył tam doświadczenie jako organizator, miał też dobrą okazję do poszukiwania nowych, skutecznych technik nauczania muzyki. Skonstruował kilka pomocy dydaktycznych, które po latach znalazły zastosowanie w edukacyjnych programach komputerowych. W 1987 został dyrektorem Agencji Koncertowej Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego, gdzie pracował do 1990. W 1995, po kilku latach przerwy w czynnym muzykowaniu, Burdzy dostał propozycję gry na basach w Zespole Polskim, z którym koncertował w latach 1995-1997. Po siedmioletniej przerwie, w 2004, ponownie wszedł w skład Zespołu Polskiego, tym razem także jako lirnik. W 1997 podjął pracę w szkole podstawowej, gdzie założył zespół Vistula ( Vistula ). Grupa ta istnieje do dzisiaj przy szkole muzycznej im. K. Szymanowskiego w Warszawie. Jej repertuar stanowią polskie pieśni i tańce ludowe, ze szczególnym uwzględnieniem piosenek i zabaw dziecięcych. Prowadząc zespół Vistula Burdzy uczy dzieci śpiewać i grać na wielu instrumentach, m.in. lirze korbowej, basach, kontrabasie, cymbałach, fletach, dudach, ligawie, bębnach. Młodzi muzycy występowali w Filharmonii Narodowej, telewizji, Studiu Polskiego Radia im. W. Lutosławskiego, na Łotwie, na Festiwalu Muzyki Ludowej "Mikołajki Folkowe" (1999). W 1997 Burdzy założył Bielańskie Centrum Edukacji Muzycznej. Była to inicjatywa mająca doprowadzić do utworzenia w gminie zamieszkałej przez sto pięćdziesiąt tysięcy osób szkoły muzycznej. Szkoła powstała, ale pomimo obietnic, nie uzyskała realnej pomocy gminy. W BCEM istniały dwa "wydziały" - eksperymentalny i klasyczny. Dział klasyczny kształcił młodych muzyków w klasach fortepianu, skrzypiec i gitary, uzupełnieniem tych lekcji było umuzykalnienie (zasady muzyki i kształcenie słuchu). Na wydziale eksperymentalnym odbywały się zajęcia nauki gry na instrumentach ludowych, organizowane były kursy, m.in. kurs nauki gry na lirze korbowej prowadzony przez Andrew Nixona ( Biesiada Okpiświatów). BCEM przestało działać w 2003. Do dziś Jerzy Burdzy prowadzi rodzaj szkoły muzyki ludowej będącej nieformalną kontynuacją BCEM. Często jest to cykl indywidualnych lekcji gry na instrumentach ludowych. W pracy tej pomaga Burdzemu Marta Maślanka (cymbalistka Zespołu Polskiego, Des Orient ( Des Orient )). W 1997 muzyk współtworzył zespół Burczybasy ( Burczybasy ). Jako jeden z kilku w tamtym czasie lirników korbowych w Polsce potrafiących czytać nuty, Burdzy został zaproszony do nagrania partii solowych w filmach "Ogniem i mieczem" i "Wrota Europy". W latach 1995-2004 współpracował z Polskim Radiem: Radio Bis - audycje "Bardzo mała Filharmonia"; Program II - "Małe co nieco"; Program I - "Źródełko" (wspólnie z Małgorzatą Jędruch). W 2004 rozpoczął pracę nad serią podręczników muzyki dla uczniów szkoły podstawowej (zostanie ukończona w sierpniu 2005). Wspólnie z informatykiem Jarosławem Wilkiem przygotowuje programy komputerowe do harmonizacji, kształcenia słuchu, a także rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Dyskografia: Zespół Polski "Oj, chmielu..." CD, MTJ 1996; Burczybasy "Idzie Maciek" MC, Vistula Records 1997. Wydawnictwa: "Program nauczania muzyki w klasach 4-6 szkoły podstawowej", Wydawnictwo Nowa Era, Warszawa 2004.