 Danar
Danza del Fuego
Dautenis
Defakty
Des Orient
Didura
Dikanda
Djembe Jet
Dla Odmiany
Dla Róży
Dni Bretanii
Dom Bretanii
Dom Tańca. Poznań
Dom Tańca w Krakowie
Dom Tańca w Warszawie
Donegal
Doszna Julia
Do Świtu Grali
Dowspuda, Festiwal Kultury Celtyckiej
Dream Drummers
Drewutnia
Drum Freaks
Drum Machina
Duan
Dudy Juliana
Dullahan
Dźwięki Północy
Danar - zespół muzyki celtyckiej. Powstał w listopadzie 2003 w Poznaniu podczas wspólnego muzykowania w Klubie Muzyki Celtyckiej. "Danar" to po irlandzku "obcy", "barbarzyńca"; nazwa taka ma wskazywać na swobodny stosunek muzyków do folkloru. Ich muzyka jest kompromisem między tradycją a nowoczesnością, między melodiami, rytmami Irlandii i fascynacją kulturą Celtów, a poszukiwaniem własnej tożsamości muzycznej. Zespół zadebiutował w 2004 w poznańskim Domu Bretanii. Skład grupy: Tomasz Biela - gitara; Patrycja Napierała - bodhran, instrumenty perkusyjne, whistle; Ewelina Grygier - low whistle, whistle, drewniany flet poprzeczny. Ewelina Grygier i Patrycja Napierała wspólnie grały już wcześniej w poznańskim zespole Ould Land. 
www.danar.art.pl
Danza del Fuego
czyli "taniec ognia", grupa flamenco. Muzyka tworzona przez zespół jest własną wizją flamenco członków grupy, powstałą na bazie tradycyjnej sztuki Cyganów z Andaluzji, jazzu, muzyki latynoskiej i orientalnej. W programie zespołu znajdują się tradycyjne i znane formy flamenco, jak również własne kompozycje i aranżacje. Muzycy Danza del Fuego sięgają do wschodnich korzeni flamenco, skłaniając się przy tym ku tradycyjnym formom i znanym motywom muzycznym, nie rezygnując jednocześnie z nowoczesnych elementów będących wyznacznikiem naszych czasów. Formacja Danza del Fuego powstała w 1991, kiedy pod tą nazwą skupiła się grupa muzyków zafascynowanych sztuką flamenco. Założycielem i menedżerem zespołu jest Sławomir Dolata. Przez kilkanaście lat istnienia zespół koncertował w kraju i za granicą, w różnych składach, współpracując z artystami flamenco z Polski, Hiszpanii, Czech i Słowacji. Formacja wystąpiła obok znanych artystów flamenco, takich jak Juan Polvillo, Rafael Cortes, Rafael de Huelva, Tomatio, Canizares, Maria Serrano oraz grupa Agustito. Członkowie Danza del Fuego są współautorami spektaklu "Od orientu do flamenco", który łączy flamenco z jego korzeniami - muzyką orientalną i tańcem brzucha. Projekt ten zajął II miejsce na Międzynarodowym Festiwalu Folkowym "Ethnosfera" 2002. Członkowie grupy współtworzą też zespół muzyki latynoskiej Rumbero Flamenco i słowacko-hiszpańską formację Augustito. Zespół, oprócz działalności koncertowej, zajmuje się prowadzeniem kursów gitarowych i warsztatów tanecznych. Tworzą go wyraziste osobowości. Anna Mendak - tancerka brzucha i flamenco, z wykształcenia psycholog. Tańca flamenco uczyła się biorąc udział w kursach prowadzonych w Polsce i Hiszpanii, ale przede wszystkim pracując indywidualnie oraz pobierając lekcje u cenionych hiszpańskich artystów. Jest tancerką także grupy Rumbero Flamenco. W 2003 otrzymała stypendium u znanego tancerza Juana Polvillo. W 2004 zajęła I miejsce w konkursie na najlepszą polską tancerkę flamenco podczas III Łódzkiego Festiwalu Flamenco. Taniec orientalny w stylu egipskim kształciła pod okiem Rosjanki Elwiry Isypowej i Elwiry Janiztki z Berlina, a także podczas wyjazdów do Turcji i Hiszpanii. Na co dzień występuje solowo i w duetach jako Samira. Prowadzi warsztaty tańca we Wrocławiu w Studiu Ruchu i Klubie pod Kolumnami, w Płockim Ośrodku Kultury i Sztuki oraz na Biennale Tańca Współczesnego Ewy Wycichowskiej w Poznaniu. Sławomir Dolata - założyciel, menedżer i lider zespołu Danza del Fuego oraz Rumbero Flamenco, gitarzysta, wokalista, pedagog, publicysta, współtwórca wielu projektów. Jest samoukiem. Jako jeden z pierwszych muzyków zaczął propagować sztukę flamenco w Polsce. W 1996 zwyciężył w plebiscycie na najlepszego gitarzystę flamenco w Polsce organizowanym przez czasopismo "Gitara i Bass". W latach 1996-1999 prowadził stałą rubrykę o tematyce flamenco w miesięczniku "Muzyk", w 2002 pisał do "Gazety Wyborczej" oraz współpracował z wydawcą czasopisma flamenco w Niemczech "Anda". W 2005 został dopisany do szwajcarskiego leksykonu "Who is Who". Prowadzi również działalność pedagogiczną oraz impresaryjną w założonej przez siebie Agencji Artystycznej DDF. Maciej Kabat - na zestawie perkusyjnym zaczął grać w wieku 16 lat. W 1995 przyłączył się do grupy flamenco Danza del Fuego, gdzie gra na cajónie i instrumentach perkusyjnych. W 1998 roku założył własną formację rockową Kabat, w której gra na perkusji, śpiewa i pisze teksty. Od 2000 jest współorganizatorem kaliskiego przeglądu zespołów rockowych "Woolfstock". Od 2001 współpracuje z formacją Rumbero Flamenco, gdzie gra na perkusji. Jakub Niedoborek - gra na gitarze od 16. roku życia. Ma w swoim dorobku artystycznym laury z ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów muzycznych. Studia ukończył w klasie prof. Aliny Gruszki w Katowickiej Akademii Muzycznej. Brał także udział w lekcjach mistrzowskich m.in. u M. Barrueco, H. Käppela, H. Hope'a, D. Tanenbauma i J. Morela, Paco Jimeno. Współtworzy zespoły:  Por Fiesta - flamenco, Aires De Los Andes - muzyka latynoamerykańska, El Duende - muzyka współczesna, Tanguillo - tango argentyńskie. Współpracuje z Borysem Somerschafem - cygańskie romanse rosyjskie, Joszkiem Brodą - program "Kolędy z Brodą", Katarzyną Samborską - samba i bossa nova. Prowadzi działalność pedagogiczną wykładając gitarę na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Marii-Curie Skłodowskiej w Lublinie oraz prowadząc klasę gitary w Państwowej Szkole Muzycznej im. T Szeligowskiego w Lublinie. Jest jednym z nielicznych gitarzystów wykonujących podczas recitali zarówno muzykę klasyczną jak i flamenco. Michał M. Wróblewski - jest studentem Akademii Muzycznej we Wrocławiu w klasie dyrygentury prof. Marka Pijarowskiego. Dyplom muzyka - instrumentalisty w zakresie gry skrzypcowej, uzyskał w klasie prof. Michała Grabarczyka w Poznaniu. Od wielu lat zajmuje się muzyką kameralną. Prowadzi warsztaty muzyczne z grupami teatralnymi z Polski i Niemiec. W 1999 wraz z Adamem M. Wróblewskim założył zespół The Stone, którego celem jest stworzenie nowego języka muzycznego będącego fuzją elementów z różnych kręgów kulturowych. Maciej Giżewski - zgłębia tradycyjne techniki afrolatynoskich oraz orientalnych instrumentów perkusyjnych, takich jak congi, bongosy, timbalesy, cajon czy darbuka. Lider Jungle Swing - 10-osobowej orkiestry grającej funky latino, Spanish Fly - kwintetu grającego latin jazz, grupy bębniarskiej Afrodyzjak, tria klubowo-latynoskiego Ritmo Macho. Jako muzyczny ekspresjonista na trwałe współpracuje przy oprawie muzycznej wernisaży Galerii Wielkiej w Poznaniu. Prowadzi również działalność warsztatową jako asystent Zbigniewa Łowżyła w Laboratorium Pulsu i Rytmu przy Centrum Kultury Zamek w Poznaniu. Jest studentem Zakładu Arabistyki i Islamistyki Instytutu Orientalistycznego na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W zespole, w początkowej fazie, występowali m.in.: Małgorzata Kubiak, Marek Krajewski, Andrzej Jarzębski, Maciej Ratajczak, Tomasz Wierzejewski. Obecny skład grupy: Anna Mendak - taniec, kastaniety; Sławomir Dolata - gitara, śpiew; Maciej Giżejewski - instrumenty perkusyjne; Michał Dolata - gitara, śpiew; Michał M. Wróblewski - skrzypce; Marcin Ruszkiewicz - gitara basowa
www.danza.art.pl
 Dautenis - trzyosobowa grupa rozpoczynająca obecnie drogę artystyczną. Powstała w Dowspudzie jesienią 2004. Repertuar zespołu oparty jest na opracowanych tradycyjnych pieśniach z Suwalszczyzny. Dautenis to jedna z kilku odtworzonych przez językoznawców lokalnych nazw jaćwięskich odnosząca się do dwóch jezior Suwalszczyzny, obecnie nazywanych Dowcień. W języku Jaćwięgów słowo to miało oznaczać tyle co "szybko, mocno zamarzające jezioro". Dla zespołu Dautenis to nie tylko jezioro, nad którym muzycy spędzili dużo czasu, to przede wszystkim symbol odgrzebywania zapomnianych przez lata nazw, słów, symboli, pieśni i melodii. Grupa zdobyła I nagrodę na Festiwalu Muzyki Folkowej Polskiego Radia "Nowa Tradycja" (2005) oraz II nagrodę na Festiwalu Muzyki Ludowej "Mikołajki Folkowe" w Lublinie (2005). Skład zespołu: Monika Chomicz - śpiew; Małgorzata Makowska - śpiew, flety, akordeon; Piotr Fiedorowicz - gitara, śpiew, skrzypce.
www.dautenis.art.pl
MP3
Defakty
- zespół łączący rockowe brzmienie z klimatami etno. Gra własne kompozycje w rytmach nieparzystych zaczerpniętych z kultur bałkańskiej, tureckiej, arabskiej i afgańskiej wplecione w rockowe, funky'owe i jazzowe brzmienia oraz dużo improwizacji. Autorką tekstów i wokalistką jest Monika Nocuń. Defakty powstały w Częstochowie w 2002 z inicjatywy Moniki Nocuń i Tadeusza Kaczmarka. W ówczesnym składzie występowali także Arkadiusz Skupiński, Marcin Rybiałek i Locko Richter - niemiecki, awangardowy muzyk, który osiadł w Częstochowie. W Polsce grupa współpracowała m.in. z Soyką Trio Plus, Graal, Tie Break, a na niemieckiej scenie muzycznej m.in. z legendarnym zespołem Embryo. Na początku 2004 do grupy dołączył Tomasz Holewa - muzyk ze Śląska, który występował w takich zespołach, jak Tie Break, DDD (obecnie zajmuje się przede wszystkim kompozycją). W latach 2003-2004 w formacji grał (zmarły później tragicznie) Jacek Woszczyna. Jesienią 2002 zespół nagrał zawierającą sześć utworów płytę "Droga jest celem" zgłoszoną do konkursu Folkowy Fonogram Roku 2003. W 2004 powstała druga płyta "Za zamkniętymi drzwiami". Nagrania znajdujące się na tym krążku zostały wykorzystane w filmie fabularnym "Meneliada", w którym grupa także występowała. Obecny skład formacji: Monika Nocuń - śpiew, saksofon; Locko Richter - flet; Tadeusz Kaczmarek - gitary; Jacek Lewandowski - gitara; Asteniusz Cuprjak - śpiew, bas, klawisze, perkusja; Tomasz Holewa - perkusja. Dyskografia: "Droga jest celem" CDR, Defakty 2002; "Za zamkniętymi drzwiami" CDR, Defakty 2004.
www.defakty.artist.pl
Des Orient
- warszawska formacja czerpiąca z folkloru polskiego, bałkańskiego, żydowskiego i muzyki Orientu. Powstała w 1998 jako grupa realizująca filmowe pomysły Michała Lorenca. Debiutowała w 1999 podczas uroczystości jubileuszowych Teatru im. Witkiewicza w Zakopanem. Skład zespołu powoli stabilizował się podczas nagrań do filmu Janusza Majewskiego "Złoto dezerterów". Wspólne doświadczenia zdobyte podczas pracy nad muzyką filmową sprawiły, że artyści zapragnęli wyjść ze studia i zaprezentować się przed szerszą publicznością. Zespół składa się z muzyków Varsovii Manty: Mariusza Puchłowskiego, Bogdana Kupisiewicza; Open Folku - Roberta Siwaka, Marty Stanisławskiej (obecnie Maślanki) grającej m.in. w Zespole Polskim. Des Orient można określić jako "reprezentację środowiska warszawskiego", które po rozpadzie Varsovii, wyjeździe Marii Pomianowskiej - liderki Zespołu Polskiego do Japonii, przerwie w graniu Maidens przeżywało kryzys. W skład grupy weszli więc doświadczeni muzycy. Marta Maślanka studiowała grę na instrumentach perkusyjnych u Stanisława Skoczyńskiego i Henryka Mikołajczyka w Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie. Swoje umiejętności doskonaliła na warsztatach perkusyjnych w kraju i za granicą. Od 1993 gra na cymbałach. Jest członkiem Zespołu Polskiego, zespołu muzyki dawnej Comtessa; tworzyła zespół Burczybasy i współpracowała z Jerzym Burdzym. Od 1995 współpracuje z Michałem Lorencem (nagrała m.in. muzykę do filmów "Bandyta", "Zabić Sekala", "Nic", "Daleko od okna", "Przedwiośnie"), a także innymi kompozytorami muzyki filmowej: Janem A. P. Kaczmarkiem (m.in. "Qvo Vadis", "Trzeci cud", "Boże skrawki", "Niewierna"), Krzesimirem Dębskim (m.in. "Ogniem i mieczem", "Stara baśń"), Jerzym Satanowskim (m.in. "Cud purymowy"). Zagrała również partię Jankiela w filmie "Pan Tadeusz" Andrzeja Wajdy. Robert Siwak - absolwent Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie perkusji prof. Edwarda Iwickiego. Uczestniczył w kursach interpretacji muzyki współczesnej w Bydgoszczy i w Awinionie. Współpracował z orkiestrą Sinfonia Varsovia, Polską Orkiestrą Radiową i Warszawską Grupą Perkusyjną. Od 1994 koncentruje się na wykonywaniu muzyki dawnej i ludowej. Oprócz Dekameronu współpracuje z zespołami Ars Nova, Camerata Cracovia, Open Folk, Trapezfik, Ensemble Antequera (Holandia). Debiut w Zakopanem, a potem warszawskie koncerty na II Festiwalu Muzyki Folkowej Polskiego Radia "Nowa Tradycja" (1999) oraz Koncert Muzyki Filmowej w III programie Polskiego Radia (1999) sprawiły, że Des Orient stał się z dnia na dzień jedną z najpopularniejszych formacji folkowych. Grupa brała udział w nagraniach muzyki do filmów: "Złoto dezerterów", "Zabić Sekala", "Bandyta", "Quo Vadis", "Przedwiośnie", serialu telewizyjnego "Glina". Skład zespołu: Małgorzata Szarlik-Woźniak - skrzypce; Klaudiusz Baran - akordeon; Mariusz Puchłowski - flety; Bogdan Kupisiewicz - gitara; Michał Woźniak - kontrabas; Robert Siwak - instrumenty perkusyjne, Marta Maślanka - cymbały; gościnnie: Iwona Rapacz - wiolonczela; Piotr Maślanka - instrumenty perkusyjne. Dyskografia: Michał Lorenc "Bandyta" CD, Pomaton EMI 1997; Michał Lorenc "Moje filmy" CD, Pomaton EMI 1999; Jacek Kleyff "Piosenki" CD, Altmaster 1999; Michał Lorenc "Przedwiośnie" CD, Pomaton EMI 2001; Michał Lorenc "Złoto Dezerterów" CD, Pomaton EMI 1998; Jan A. P. Kaczmarek "Quo Vadis" CD, Sony Music 2001.
Didura
- duet wykonujący tradycyjne utwory z repertuaru australijskich aborygenów i własne kompozycje czerpiące z doświadczeń tej sztuki, założony przez Marcina Bronarskiego i Agnieszkę Walendzik w 1995. Muzyka Didury była sztuką improwizowaną o charakterze transowym. Instrumentarium zespołu składało się z autentycznych aborygeńskich didjeridu, czuryng i klaskanek, a także pasterskich dzwonków dla owiec i krów, fletów i piszczałek, fujary słowackiej oraz tybetańskich mis i dzwonków. Zespół grywał też w trio z Samborem Dudzińskim, a także z Piotrem Rajewskim tworząc z nim Teatr Dźwięku "Didura". Grupa zakończyła działalność w 2000.
Dikanda
- jedna z czołowych grup folkowych. Wykonuje eklektyczną muzykę inspirowaną folklorem polskim, bałkańskim, cygańskim, żydowskim, hiszpańskim, a nawet brzmieniami Indii czy Afryki. Ostatnio grupa tworzy coraz częściej własne utwory według swojej muzycznej intuicji i wrażliwości. Sama określa swój repertuar jako "muzykę czterech stron wschodu". Cechą charakterystyczną stylu Dikandy jest tworzenie nowych słów i znaczeń w śpiewanych przez siebie utworach, czego przykładem jest sama nazwa zespołu (po jakimś czasie okazało się, że "dikanda" w języku jednego z plemion afrykańskich znaczy "rodzina"). Zespół nie jest skrupulatnie wierny ludowemu oryginałowi, lecz raczej w oparciu o siłę korzeni i tradycji połączonej z "osobistą prawdą", dochodzi do stworzenia lirycznego bądź żywiołowego utworu. Koncerty grupy, podczas których z reguły wytwarza się żywy kontakt z publicznością, są niezwykle energetyczne, wzruszające i widowiskowe. Zespół powstał w 1997 z inicjatywy Anny Witczak i Piotra Rejdaka, do których z czasem dołączyli: Daniel Kaczmarczyk, Violina Janiszewska, Paweł Baska i Katarzyna Dziubak. W 1998 kapela rozpoczęła działalność koncertową. W 2000 kontrabasistę Pawła Baskę zastąpił Grzegorz Kolbrecki - góral z Białego Dunajca. W 2003 z zespołu odeszła Violina Janiszewska. Grupa współpracowała z licznymi muzykami, m.in. z Krzysztofem Trebunią-Tutką, Romami Arkadiuszem (Tobim) i Robertem (Zoranem) Laskowskimi, Ormianinem Aramem Arabaczjanem, Adamem Dziewałtowskim-Gintowtem. Zespół jest laureatem I Nagrody i Nagrody Publiczności Festiwalu Muzyki Folkowej Polskiego Radia "Nowa Tradycja" (1999), I Nagrody Festiwalu "Eurofolk" w Płocku (1999), a także I Nagrody prestiżowego festiwalu "Jesień Folkowa" w Plauen w Niemczech (2005). Od kilku lat formacja regularnie koncertuje w Polsce, ale w dużej mierze także za granicą, gdzie zdobyła sporą popularność. Poza Europą gościła w Indiach oraz w azjatyckiej części Rosji. Brała udział m.in. w festiwalach "Montreux Jazz Festival" w Szwajcarii, "Sziget Festival" na Węgrzech, "Tanz&Folkfest" w Niemczech, "Eurofolk" w Grecji, "Festiwal Piosenki Polskiej" w Opolu (2001, 2002). W latach 2000-2003 grupa nagrywała i koncertowała z zespołem Arka Noego. Obecny skład zespołu: Anna Witczak - śpiew, akordeon; Katarzyna Dziubak - skrzypce, śpiew; Piotr Rejdak - gitara; Daniel Kaczmarczyk - bębny; Grzegorz Kolbrecki - kontrabas. Dyskografia: "Folk Fiesta Era GSM '99" CD ("Nie pijże, ty chłopie, wody"); "Muzyka czterech stron wschodu" CD, Folk FF 2000; "Czas folku 2" CD, płyta dołączona do "Czasu Kultury" 4/2000 ("Dikanda"); "Folk Fiesta Era "Nowa Tradycja" CD, Polskie Radio 2001 ("Pakulele"); "Jakhana, Jakhana" CD, Dikanda 2002; "Usztijo" CD, tylkomuzyka.pl 2004.
www.dikanda.prv.pl
Djembe Jet
- zespół muzyki perkusyjnej inspirowanej tradycją zachodniej Afryki. Zespół powstał w 2001 na bazie wcześniejszej formacji Pa-Go-Ta. Djembe Jet skupia doświadczonych muzyków grających na etnicznych instrumentach perkusyjnych pochodzących z zachodniej Afryki - bębnach djembe, dun-dun i innych. Repertuar zespołu stanowi żywa, energiczna muzyka perkusyjna inspirowana tradycją ludów Mande. Muzyce bębnów towarzyszy tradycyjny śpiew, grzechotki, dzwonki, dununba, sangban, kenkeni - bębny basowe pochodzące z Gwinei. Kluczowymi osobami formacji są Anna Patynek i Jakub Pogorzelisk - pomysłodawca, organizator projektu Pa-Go-Ta oraz grupy Heban. Jego "oficjalna droga bębniarska" rozpoczęła się w 1999 współpracą z malijskim perkusistą Ladjim Diawara, specjalizującym się w grze na bębnach dun-dun oraz włoską tancerką Afrą Crudo, z którymi prowadził warsztaty tańca afrykańskiego organizowane przez Centrum Grotowskiego we Wrocławiu. W 2003 spędził pięć miesięcy w Afryce ucząc się gry na bębnach. Gra również w grupie Ritmodelia muzykę brazylijską. Anna Patynek grę na instrumentach perkusyjnych rozpoczęła kilkanaście lat temu. Znana jest m.in. z formacji Orkiestra Na Zdrowie Jacka Kleyffa, Słoma i Bębnoluby, Pachanga, Uado Taraban, Papadram, Drum Freaks, Reinaldo Ceballo i Calle Sol. Zapraszana była również do współpracy przez Zbigniewa Hołdysa, Marylę Rodowicz, czy Justynę Steczkowską. Z grupą współpracuje Viola Pogorzelska - psycholog pracujący z dziećmi i młodzieżą. Tańca afrykańskiego uczyła się m.in. od Afry Crudo oraz u Kissimy Diabate z Senegalu. Prowadziła zajęcia z afro-dance na Międzynarodowych Warsztatach Tańca Współczesnego organizowanych przez Polski Teatr Tańca w Poznaniu (2003); współpracuje z zespołem Heban. Od dwóch lat prowadzi warsztaty w Warszawie. Skład grupy: Anna Patynek - śpiew, djembe, instrumenty perkusyjne; Jakub Pogorzelski - djembe; Andrzej Hamera - djembe; Michał Stasiak - bębny dun-dun; Przemysław Kalinka - bębny dun-dun.
Dla Odmiany
Dla Odmiany - zespół grający rytmiczną muzykę z pogranicza folk-rocka i rocka progresywnego. Inspiruje się folklorem, folkiem irlandzkim, wykonuje też własne kompozycje oraz covery takich wykonawców jak Brian Adams, The Corrs, Marillion czy Blackmoor's Night. Powstał w Gliwicach w 2001, a jego skład wyewoluował z grupy Terra Incognita. W 2004 odszedł z zespołu Tomasz Czyczyło (flety, instrumenty klawiszowe) i z tego powodu formacja zawiesiła wówczas działalność. Obecnie przygotowuje nowy program. Skład zespołu: Joanna Królewska - śpiew; Wojciech Królewski - gitary; Andrzej Kalus - gitara basowa; Mirosław Nowosad - skrzypce; Adam Szuraj - perkusja.
www.dlaodmiany.prv.pl
Dla Róży
- zespół wykonujący muzykę ludową w sposób tradycyjny. Istnieje od stycznia 2004, jednakże muzycy grupy występują wspólnie, w różnych składach, od dziesięciu lat. Niegdyś należeli do Bractwa Ubogich. Małżeństwo Anna i Witold Brodowie tworzą Kapelę Brodów. Dołączył do nich znakomity skrzypek, Janusz Prusinowski ( Dom Tańca w Warszawie), który jest laureatem I Nagrody za muzykę do Teatru Polskiego Radia (1998). Wiele wyróżnień ma na swoim koncie kolejny członek kapeli - obdarzony niezwykłym głosem i umiejętnością interpretacji - Adam Strug. Jest laureatem Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (1991), Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie (1992), Ogólnopolskiego Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu nad Wisłą (1993) oraz Piosenki Autorskiej OPPA (2002). Ta "supergrupa" wykonuje ludowe pieśni świeckie i religijne oraz tańce z Mazowsza, Radomskiego, Kurpi, Lubelskiego, Podlasia. Zespół zdobył II Nagrodę na Festiwalu Muzyki Folkowej Polskiego Radia "Nowa Tradycja" (2004). Skład grupy: Anna Broda - cymbały, bębny, śpiew; Witold Broda - skrzypce, lira korbowa, śpiew; Dariusz Korbański - basy, klarnet; Janusz Prusinowski - skrzypce, lira korbowa, basy, śpiew; Adam Strug - śpiew, bębny.
Dni Bretanii
- listopadowa impreza organizowana od 1994 przez Dom Bretanii w Poznaniu. Nawiązuje do celtyckich korzeni Bretanii - 1 listopada w kalendarzu celtyckim był ważnym świętem Samhain ("koniec lata"). Był to także pierwszy dzień nowego roku. Wówczas zimowe miesiące spędzano w domach przy "długich opowieściach snutych wokół domowego ognia" (w Bretanii tzw. "veillée", czyli "czuwanie"). Dni Bretanii mają stworzyć okazję do kameralnych spotkań, na których opowiada się bretońskie legendy i baśnie, słucha bretońskich muzyków i bliżej poznaje świat kultury celtyckiej. Od 2002 ważnym wydarzeniem Dni Bretanii jest "Cyber Fest Noz", czyli tradycyjna zabawa bretońska transmitowana przez Internet do innych krajów dla bretońskiej diaspory (Dom Bretanii organizuje jej transmisję w przystosowanej do tego sali z telebimami). W Poznaniu nie brak miłośników tańców bretońskich, którzy mogą doskonalić swoje umiejętności na regularnie organizowanych warsztatach. Popularność tradycyjnych tańców w Bretanii jest prawdziwym fenomenem (wiele z nich tańczonych jest w kręgach). Zabawy tradycyjne (Fest Noz lub Fest Deiz) organizowane są prawie w każdej bretońskiej miejscowości, a grają na nich znakomici muzycy. W czasie Dni Bretanii w Poznaniu prezentowało się wiele znakomitości bretońskiej tradycyjnej sceny muzycznej, takich jak Yann Fanch Kemener i Marthe Vassallo, Annie Ebrel & Ricardo del Fra, Anne Auffret, Jean Baron & Christian Anneix, harfiarz Myrdhin, Jean Luc Thomas i jego grupa w projekcie Kej i wielu innych W czasie Dni organizowane są także m.in. wystawy artystów bretońskich, jak wielkiej klasy fotografów: Claude'a Le Galla, Rogera Moizana, Sylvaina Girarda. W 2000 wydarzeniem Dni Bretanii był pokaz filmów Jeana Epsteina (zamówiono je w kinematografii bretońskiej), artysty francuskiego pochodzącego z Polski, który tworzył w czasach kina niemego. Epstein odkrył dla kina krajobrazy Bretanii. Dni Bretanii są także okazją do degustacji popularnych w Bretanii naleśników z mąki pszennej oraz gryczanej i wypicia cidru, czyli niskoprocentowego napoju alkoholowego z jabłek. Imprezie towarzyszy ponadto promocja wydawnictw Domu Bretanii.
Dom Bretanii
- poznańska instytucja kulturalna istniejąca od 1993. Prowadzi szeroką działalność adresowaną do dorosłych, młodzieży i dzieci. Jej misją jest wszechstronna popularyzacja kultury Francji, Bretanii oraz innych krajów celtyckich. Organizuje wykłady o sztuce francuskiej, wystawy, projekcje filmowe, warsztaty teatralne, spotkania literackie, koncerty (odbyły się już występy m.in. gwiazd bretońskiej muzyki tradycyjnej: Anne Auffret, Yann-Fancha Kemenera, Patrika Ewena, Annie Ebrel, Jeana Barona i Christiana Anneixa, Jean-Luca Thomasa, Jean-Michela Veillona, Davida Hopkinsa, Didiera Squibana), zabawy, czyli tradycyjne bretońskie Fest Noz (organizowane co najmniej dwa razy w roku dla kilkusetosobowej grupy adeptów tańca bretońskiego). Dom Bretanii prowadzi działalność wydawniczą; w swojej ofercie ma m.in. przewodniki, kalendarze, baśnie, legendy i podania bretońskie. Przy placówce działa Ośrodek Nauczania Języków Romańskich. Ponadto są tam udostępniane książki (język francuski), prasa (francuski, hiszpański, portugalski) oraz filmy (francuski). Instytucja od 1994 organizuje listopadowe Dni Bretanii.
www.dombretanii.org.pl
Dom Tańca. Poznań, Poznański Dom Tańca
- inicjatywa, której twórcą oraz motorem jest Jacek Hałas - akordeonista, lirnik, śpiewak, współzałożyciel i członek wielu zespołów ( Bractwo Ubogich, Teatr i Schola Węgajty, Ket Jo Barat, Muzykanci, Lautari) odwołujących się w swojej pracy do tradycji. Od lat zajmuje się kulturą tradycyjną w jej różnorodnych przejawach - od kolędowania (w wioskach, miasteczkach i metropoliach), przez muzykę taneczną, warsztaty tańca ludowego, wesela, ballady i pieśni dziadowskie, po trawestacje fortepianowe i muzykę improwizowaną. Jest też autorem muzyki do spektakli teatralnych oraz programów edukacyjnych. Para się aktorstwem. PDT ukształtował się pod wpływem międzynarodowego ruchu domów tańca - próby prezentacji całościowej wizji kultury ludowej - muzyki, tańca, zwyczajów i obrzędów poprzez bezpośrednie uczestnictwo. Mieszkańcom miasta daje możliwość spotkania z tradycyjną kulturą wiejską; jednocześnie jest miejscem, gdzie artyści wiejscy mogą prezentować swą sztukę. Organizatorem spotkań, koncertów, seminariów PDT w latach 2001-2003 formalnie było Stowarzyszenie "Czasu Kultury", a obecnie jest nim Stowarzyszenie "Dom Tańca. Poznań". Podstawowy nurt działalności PDT jest związany z tańcem korowodowym - najbardziej archaiczną formą celebracji spotkania. W szerszym kontekście odnosi się do motywu wędrówki oraz toposu labiryntu. Drugim biegunem praktyk PDT są polskie tańce ludowe - kujawiak, mazurek, polka, starodawne kontro, oberek. Cykl spotkań wpisuje się w ludowy kalendarz tradycyjnych świąt i obrzędów, a każde spotkanie jest połączeniem tematycznego warsztatu, koncertu i zabawy okraszanym czasami wystawą czy kulinariami. Ze szczególną uwagą prezentowane są zanikające instrumenty, takie jak dudy, flet polski, harmonia, basy, lira korbowa, ale także sztuka opowiadania historii czy wspólnej zabawy. Wokół Poznańskiego Domu Tańca skupiają się muzycy eksplorujący najciekawsze i najbardziej archaiczne formy tańca i muzyki tradycyjnej, instrumentów i praktyk wykonawczych. W 2001 odbyło się 14 spotkań poświęconych tradycjom różnych regionów oraz mniejszości zamieszkujących Polskę. W 2002 zorganizowano 18 spotkań z przewodnim motywem tradycji regionów ościennych oraz tańców korowodowych (Transylwania, Bretania, Jakucja) oraz pierwszą edycję festiwalu liry korbowej "Zakręceni". W 2003 miało miejsce 8 spotkań na temat folku i działań inspirowanych kulturą tradycyjną oraz prezentacje i warsztaty prowadzone przez Poznański Dom Tańca w innych miastach. W 2004 odbyło się 5 spotkań poświęconych tańcom korowodowym i wirowym całej Europy. Realizowano też autorskie projekty członków Stowarzyszenia poświęcone Chasydom ("Tikkun" - 12 ośrodków w Polsce), tradycjom Kaukazu ("W Poszukiwaniu Ptaka Azarana" - Armenia), antropologii (Homo Ludus - Poznań); odbyła się także druga edycja festiwalu liry korbowej "Zakręceni". W 2005 przeprowadzono 5 spotkań poświęconych różnym formom opowiadania historii oraz trzecią edycję festiwalu liry korbowej "Zakręceni".
www.czaskultury.pl/stowarzyszenie.htm
Dom Tańca w Krakowie, Krakowski Dom Tańca
- organizacja powołana do życia w 1998; od początku - bardziej niż "domu" - przybrała formę "taboru". KDT stał się projektem "wędrującym" i działał w oparciu o grupę miłośników muzyki tradycyjnej i rozmaite instytucje, które dla tego typu przedsięwzięcia zechciały wykazać przychylność. Pierwszym miejscem spotkań Krakowskiego Domu Tańca był Teatr Bückleina (1998). Współpraca z Polsko-Bałkańskim Stowarzyszeniem "Kolo" zaowocowała koncertami, które w Teatrze gromadziły po kilkaset osób. W "Bückleinie" grał świetny zespół serbskich tykwiarzy, Teresa Mirga z zespołem Kałe Bała i Muzykanci, których udziałem było prowadzenie cyklu warsztatów polskich tańców tradycyjnych. W 1999 KDT zagościł w (dawnym) Klubie Muzycznym "Chimera" przy Gołębiej 2 w Krakowie. "Piątki w Chimerze" skupiały stałych amatorów tańców tradycyjnych przy żywej muzyce. Warsztaty polskich tańców tradycyjnych prowadzili Muzykanci; w każdy piątek organizowali też zabawy taneczne. Klub w "Chimerze" gościnny był też dla zespołów grających muzykę irlandzką, czy nowy folk południowo-wschodni, z czego szczególnie ciekawa okazała się gruzińsko-ukraińska fuzja Zumba Land (m.in. Gija Dżaugaszwili, Zaza Korinteli, Walentyn Dubrowski). Z eksperymentów celtycko-amerykańsko-żydowskich najoryginalniejszym jawi się No Borders Stefana Puchalskiego. Trzeba nadmienić, iż granica formy warsztatów, koncertów i zabawy ludowej w spotkaniach KDT w "Chimerze" była zazwyczaj dosyć nieostra. W 2002 i 2003 KDT działał w teatrze "Groteska" w Krakowie. Umożliwiło to, jak też współpraca z Centrum Węgierskim, sprofilowanie projektu, jako regularnych zajęć warsztatowych, koncertów i odrębnych sesji muzycznych. Cotygodniową naukę podstawowych kroków i tańców Polski centralnej oraz Podkarpacia prowadziła Joanna Słowińska ( Muzykanci), a raz w miesiącu w formie warsztatów tańca prezentowały się zespoły z innych krajów Europy Środkowej. Zajęcia taneczne prowadzili m.in. Muzicka i Draguni (Dom Tańca z Bratysławy), Muzykanci (polskie tańce tradycyjne), Beata Palya i Karpatia (Budapeszt), Teatr Tańca Haromsek (Siedmiogród / Rumunia), Teresa Mirga i Kałe Bała (Spisz; tańce cygańskie), Leon Blank (Szwecja; tańce żydowskie) i zespół Di Galitzyaner Klezmorim (Kraków). W ramach koncertów KDT prezentowano cykl pieśni pasyjnych (polskie, cygańskie, łemkowskie), jak też nowe i zapomniane kolędy polskie (Muzykanci) oraz węgierskie (Makam z Budapesztu). Od 2000 aktywność KDT splata się też z Festiwalem Muzyki Tradycyjnej "Rozstaje". W ramach Klubu Festiwalowego, jak też odrębnych przedsięwzięć KDT gościł zespoły m.in. ze Słowacji (Dudvach), Moraw (Maly Beskid), Huculszczyzny na Ukrainie (Rodzina Tafijczuków), Węgier (Maskaras, Kalyi Jag), Siedmiogrodu (Haromsek), USA (Clog America) i Francji (koncert Stephane Delicqa - mistrza muzyki tanecznej i wirtuoza akordeonu diatonicznego). Aktualnie projekt Krakowski Dom Tańca i festiwal "Rozstaje" koordynuje powołane dla tego celu Stowarzyszenie "Rozstaje" z siedzibą w podkrakowskich Liszkach.
www.rozstaje.pl
Dom Tańca w Warszawie
Dom Tańca w Warszawie - Stowarzyszenie na rzecz kultury tradycyjnej Domu Tańca w Warszawie (SDT), pozarządowa organizacja pożytku publicznego a zarazem środowisko głównie młodych ludzi zainteresowanych praktycznym poznawaniem, dokumentacją i upowszechnianiem muzyki, śpiewu i tańca tradycyjnego w postaci niestylizowanej, czyli in crudo ("na surowo"). Początki tego pierwszego polskiego Domu Tańca sięgają jesieni 1994 (Scena "Korzenie" w warszawskim studenckim klubie "Remont" i warsztaty z dr Grażyną Dąbrowską w II Społecznym Liceum Ogólnokształcącym w Warszawie) oraz wiosny 1995 (rejestracja SDT i oficjalna inauguracja działalności). Wiosną 1996 Scena "Korzenie" i SDT, dwie równolegle działające inicjatywy jednego środowiska, połączyły się w SDT. W 2002 do SDT dołączyła część środowiska Węgierskiego Domu Tańca (Stowarzyszenie "Okolice czardasza"). SDT skupiało i skupia zarówno amatorów jak i profesjonalistów; zawsze miało charakter outsiderski, kontestatorski wobec kultury masowej i oficjalnego obrazu folkloru. Przez kilka pierwszych lat istnienia SDT było jedynym w kraju środowiskiem, które zajmowało się praktykowaniem tradycji muzycznych wsi Polski nizinnej w formie in crudo. Wypracowało oryginalne metody pracy badawczo-edukacyjno-warsztatowej, w której najważniejszy jest kontakt z żyjącymi jeszcze artystami wiejskimi starszego pokolenia przy jednoczesnym poznawaniu źródeł i opracowań pisanych (zwłaszcza Oskara Kolberga) oraz nagrań archiwalnych. Inspiracją i pomocą służyli tu prof. Piotr Dahlig z Uniwersytetu Warszawskiego i Instytutu Sztuki PAN oraz prof. Andrzej Bieńkowski z Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, ważną rolę odegrały też wzorce wypracowane przez węgierski ruch tanchaz. SDT stanowiło inspirację lub punkt odniesienia dla działalności pokrewnych środowisk w Lublinie, Olsztynie, Suwałkach, Toruniu, Poznaniu, Krakowie i Wrocławiu. Dorobek SDT mógł powstać dzięki życzliwości i otwartości artystów wiejskich; jest sumą wspólnej pracy oraz wielu, często zupełnie nieformalnych, przedsięwzięć indywidualnych jego członków i sympatyków. Z SDT związani byli lub/i są pasjonaci folkloru, głównie muzycy i animatorzy, m.in.: Grzegorz Ajdacki, Antoni Beksiak ( Kapela Domu Tańca), Katarzyna Dąbek, Katarzyna Dołęgowska-Urlich, Grzegorz "Ciacho" Rybacki (dziennikarz pisma "Nowa Wieś"; zm. 2004), Ignacy i Ewa Gajo ( Werchowyna), Jacek Hałas ( Bractwo Ubogich, Dom Tańca. Poznań, Muzykanci, Ket Jo Barat, Lautari), Agata Harz i Remigiusz Mazur-Hanaj - prezes SDT w trzeciej i czwartej kadencji (oboje: Bractwo Ubogich, Kapela Domu Tańca, Księżyc, Pies Szczeka, Wędrowiec), Agnieszka i Tomasz Jeż ( Kapela Jeżów), Anna Jakowska ( Werchowyna, Muzyka z Drogi), Agata Krawczyk (primo voto Adamkiewicz; Werchowyna, Kapela Jeżów, Czarne Motyle), Beata i Marek Kuszneruk ( Kapela z Milanówka), Katarzyna Andrzejowska de Latour i Daniel de Latour (oboje: Kapela z Milanówka, Pies Szczeka), Katarzyna Leżeńska - pierwsza prezes SDT, Dorota Murzynowska ( Węgierski Dom Tańca), Ewa Niedźwiecka i Bartosz Niedźwiecki ( Kapela Domu Tańca, Rzepczyno Folk Band, Kołowrót, Wędrowiec), Mateusz Niwiński - obecny prezes SDT, Emilia Okołotowicz ( Kapela Domu Tańca, Kołowrót, Wędrowiec), Dorota Kolano-Piszczatowska i Piotr Piszczatowski ( Kapela Jeżów), Karolina Dybowska-Prusinowska i Janusz Prusinowski ( Bractwo Ubogich, Dla Róży, Kapela Domu Tańca), Katarzyna Szurman ( Kapela Domu Tańca, Kapela ze Wsi Warszawa, Czarne Motyle), Katarzyna Tucholska, Beata Wilgosiewicz-Wojtkowska i Bronisław Wojtkowski, Piotr Wójcik, Katarzyna Żytomirska, Marcin Żytomirski ( Węgierski Dom Tańca), Piotr Zgorzelski - prezes SDT w drugiej kadencji ( Kapela Domu Tańca, Jejante). Stałe formy działalności Domu Tańca w Warszawie to spotkania - zabawy, koncerty, warsztaty z udziałem najlepszych wiejskich kapel, tancerzy i śpiewaków (około 300 spotkań i ponad 100 zaproszonych kapel z różnych regionów Polski nizinnej oraz z Węgier, Francji, Irlandii, Białorusi, Litwy i Ukrainy), które odbywały się w klubie "Riviera-Remont", Stołecznym Centrum Edukacji Kulturalnej, Warszawskim Ośrodku Kultury, kasynie "Pod Pałkami"; cykl koncertów pieśni religijnych w kościołach Warszawy ("Pozwól mi Twe męki śpiewać" 1996-1999, "Jest drabina do nieba" od 2000); wyjazdy terenowe (około 200 godzin nagrań audio, dokumentacja fotograficzna i filmowa); podtrzymywanie tradycji świętowania dorocznego (m.in. kolędowanie z herodami); całoroczne, otwarte zajęcia śpiewacze i taneczne; Letni Tabor Domu Tańca w Chlewiskach i Ostałówku (cztery edycje) - cykl warsztatów muzycznych, tanecznych, śpiewaczych oraz rzemieślniczych, prelekcje, seminaria naukowe na temat kultury tradycyjnej; praca edukacyjna z dziećmi i młodzieżą (program "Kształtowanie wrażliwości twórczej dziecka w oparciu o tradycyjne wartości i estetykę", projekt "Janko Muzykant"). Ponadto m.in. koncerty z prelekcjami w ramach Sceny Kameralnej Filharmonii Narodowej (220 audycji dla szkół w sezonie 2001/2002); warsztaty taneczne w ramach Le Grand Bal de l'Europe w Gennetines (Francja, 2001-2004); zajęcia warsztatowe dla studentów w ramach Instytutu Kultury Polskiej UW (od 2003); kurs dla nauczycieli średnich szkół muzycznych, przygotowujących się do nauczania przedmiotu "Polski folklor muzyczny" (Zakopane 2003). Dom Tańca w Warszawie prowadzi też działalność wydawniczą związaną z tematyką etnograficzną i muzyczną: biuletyn "Korzenie" (1995-1999; wznowienie w 2003), czasopismo "Wędrowiec" (od 2002 wydanych 5 numerów, obecnie rocznik). W 2002 stowarzyszenie zostało uhonorowane za dotychczasową pracę na rzecz propagowania kultury tradycyjnej nagrodą im. Oskara Kolberga pod patronatem Ministerstwa Kultury. Nagrody zdobywali też muzycy związani z Domem Tańca w Warszawie: Kapela Domu Tańca wystąpiła na Festiwalu EBU w Zakopanem (1995); na Festiwalu Muzyki Folkowej Polskiego Radia "Nowa Tradycja" - wyróżnienie dla Kapeli z Milanówka (1999), II nagroda dla kapeli Kozby i wyróżnienie dla Agaty Harz (2002), I nagroda dla kapeli Wędrowiec i nagroda Prezydenta Warszawy dla Kapeli z Milanówka (2004), I nagroda dla zespołu Kołowrót (2004) i "Złote Gęśle" dla Bartosza Niedźwieckiego. Dyskografia: "Jest drabina do nieba I. Pieśni nabożne na Wielki Post" CD, In crudo/SDT 2000; "Muzyka z Domu Tańca" CD, In crudo/SDT 2001; "Tabor w Chlewiskach 2002"; "Harmoniści radomscy. Tabor w Chlewiskach 2003"; cykl "Portret muzykanta" CD, In crudo/SDT: Marian Bujak (2002), Aleksander Bobowski (2004), Stanisław Fijałkowski (2005), Zofia Sulikowska (2006).
www.domtanca.art.pl
Donegal
- zespół muzyki celtyckiej. Jego nazwę wzięto od hrabstwa i miasta w północno-zachodniej części Irlandii. Powstał wiosną 1999 w Tarnowskich Górach; koncertuje od 2000. Na repertuar grupy składają się własne aranżacje takich tańców jak reel, jig oraz hornipipe. Formacja potwierdziła swoje muzyczne umiejętności podczas Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Folkowej "Mazovia Festiwal" w Giżycku (2000), gdzie otrzymała II nagrodę (zaś Monika i Roman Szwedowie zostali nagrodzeni jako najlepsi instrumentaliści przeglądu). Od 2003 repertuar kapeli zbliżył się do tradycji muzycznej regionu Donegal, gdyż powstały aranżacje utworów na dwoje skrzypiec. Skład: Monika Szweda - skrzypce; Iwona Drozdowska - skrzypce; Roman Szweda - mandolina, bodhran; Adam Anikiel - gitara basowa; Piotr Lipiński - perkusja. Dyskografia: "Again the Wind" CD, Art Studio Oho 2005.
www.donegal.pl
Doszna Julia
- łemkowska pieśniarka o fascynującym głosie i niezwykłej osobowości. Urodziła się w Bielance, obecnie mieszka w Łosiu w Beskidzie Niskim. Śpiewanie jest dla niej modlitwą, wewnętrzną potrzebą, nawet przymusem; jest rozmową o Łemkach, ich miłości do Boga, ludzi i ziemi. W jej repertuarze znajdują się ludowe pieśni liryczne, religijne i obrzędowe. Śpiewa od najmłodszych lat. Bardziej "zdyscyplinowanego" śpiewu nauczyła się w czasie pracy w zespole Łemkowyna (1986-1988), z którym gościła na wielu scenach w Polsce, Kanadzie i USA. Odeszła z zespołu, czując, że w chórze nie jest w stanie przekazać we właściwy sposób emocji zawartych w pieśniach. W śpiewie stara się zachować wszystkie charakterystyczne dla łemkowskiej melodyki cechy: czardaszowe rytmy, przeciągania, zawodzenia. Doszna często występuje solo, a także z akompaniamentem gitary klasycznej Krzysztofa Pietruchy, z którym nagrała w 2003 płytę "Czoho płaczesz". W 2005 nagrała w USA kolejny album " Immigrant" z towarzyszeniem pianisty Davida Libby, jazzowego basisty Kena Filliano i członka bydgoskiej Filharmonii Pomorskiej - skrzypka Andrzeja Przybycienia. Zawiera ona zapomniane pieśni śpiewane przed I wojną światową w czasie wielkiej emigracji z Łemkowszczyzny. Jedna z jej płyt, śpiewana a cappella - "Tam na Łemkowyni" - otrzymała nominację do Folkowego Fonogramu Roku 2000. Doszna brała udział wielokrotnie w Festiwalu Kultury Ukraińskiej w Sopocie, Przeglądach Dorobku Artystycznego Mniejszości Etnicznych i Narodowych w Warszawie, Watrach Łemkowskich (niejednokrotnie prowadziła koncerty podczas Święta Kultury Łemkowskiej "Watra" w Zdyni), Międzynarodowych Spotkaniach pod Kiczerą w Legnicy, Światowym Zjeździe Federacji Łemków w Kijowie, Święcie Kultury Łemkowskiej w Zyndranowej "Od Rusal do Jana", licznych Kermeszach (w Olchowcu, Radoszycach, Łosiu, Krynicy, Bielance), imprezach folkowych - jak Folk Fiesta w Ząbkowicach Śląskich. Prowadziła też warsztaty śpiewu w Jaworniku podczas I Spotkań Ludzi Gór (2003). Występowała na scenach Teatru Kozła we Wrocławiu, Teatru Pomorskiego w Koszalinie, Teatru Małego i Powszechnego w Warszawie - w sztuce Jerzego Harasymowicza "Lichtarz ruski" z Zygmuntem Sierakowskim. W latach 90. współpracowała z TV Kraków współtworząc cykl programów "U siebie". W 2001 założyła wraz ks. Piotrem Pawliszcze, proboszczem greckokatolickim w Łosiu, dziecięcy zespół Wereteno, który z towarzyszeniem kapeli ludowej nagrał w 2002 płytę "Lem-Tilki". Dyskografia: "Z kolędami po Karpatach" MC, Towarzystwo Karpackie 1994; "Rozstaje 2000" CD, Wydawnictwo Jana Słowińskiego 1999 ("Wszytky Lude", "Tam na hori"); "Tam na Łemkowynie" CD, Towarzystwo Karpackie 2000; "Czoho płaczesz" CD, Julia Doszna 2002; "Składanka łemkowska" CD, FF Konador 2003 ("Czoho płaczesz", "Myła moja na Kyczeri stała", "Polubyla ja Stefana"); "Immigrant" CD, American Historical Recordings 2005.
www.juliadoszna.com
Do Świtu Grali
- eklektyczny zespół muzyki improwizowanej. Powstał w 1998 w Lublinie z inicjatywy Grzegorza Lesiaka - gitarzysty, lidera formacji i kompozytora wykonywanych przez nią utworów. Od początku trzon zespołu stanowili, oprócz lidera: Łukasz "Dankton" Downar (1976) - gitara basowa; Piotr Franaszek - malimba, drumle, instrumenty perkusyjne; Grzegorz Kondrasiuk - kongi, djembe, drumle, kotły, instrumenty perkusyjne; Dariusz "Rut" Rutkowski - flety proste, didjeridoo, instrumenty perkusyjne. Charakter poszukiwań muzycznych zespołu był wypadkową jazzowych, orientalnych i awangardowych fascynacji lidera, bluesowo-psychodelicznych doświadczeń basisty oraz inspiracji reszty stałego składu (związanej z lubelską formacją Pół Postu) nurtem "teatru dźwięku". Po debiucie na Festiwalu Muzyki Folkowej "Mikołajki Folkowe" ( Mikołajki Folkowe; 1998) i zainicjowaniu działalności koncertowej (m.in. występ na festiwalu "Muzyka w Krajobrazie" w Inowłodzu; 1999) ustaliła się specyficzna metoda działania formacji - do pracy nad jednorazowym, w dużej mierze improwizowanym projektem muzycznym zapraszano instrumentalistów spoza środowiska folkowego, o różnych, często bardzo odmiennych doświadczeniach. Przez scenę przewinęło się ponad dwudziestu muzyków, dochodziło również do spontanicznych wystąpień (m.in. Anny Kiełbusiewicz). Kolejne programy pod szyldem Do świtu grali współtworzyli m.in.: Dorota Piątek - djembe, trójkąt; Przemek Treszczotka - skrzypce; Umberto vel dj Planeta - podkłady, skrecze; Michał Poręba - fagot; Tomasz Piątek - klarnet; Tomasz Gąsior - perkusja; Bartosz Łęczycki - harmonijka ustna; Marcin "Kabat" Kowalczuk - puzon; Jacek Dejneka - kontrabas; Szymek Gęca - waltornia; Kuba Kotynia - pianino. W kolejnych latach istnienia formacja korzystała z najróżniejszych muzycznych stylistyk - wychodziła od kameralnych, akustycznych kompozycji luźno nawiązujących do motywów arabskich, folkloru afrykańskiego czy bałkańskiego, poprzez próby jazzowe i bluesowe (program "Spacerock", suita-słuchowisko "Szewczyk Dratewka"), mariaże folku z muzyką klasyczną (programy: "Walczący z obłędem", "Prawdziwy bohater bawi się sam") aż do radykalnych eksperymentów z dziedziny elektronicznej awangardy ("Dezoriental" - Noc Świętojańska 2000 w Lublinie). Zespół zakończył działalność około 2003, a jego twórcy zrezygnowali z czynnego uprawiania muzyki. Do Świtu Grali z zasadzie nie pojawiało się na większych imprezach folkowych poza środowiskiem lubelskim. Nagrania formacji (z wyjątkiem jednego utworu na składance "Folkowa Planeta" - CD "Mikołajki Folkowe" 2002) dostępne były wyłącznie w formie niskonakładowych płyt CDR wydawanych własnym sumptem. Grzegorz Lesiak w latach 2000-2003 tworzył wspólnie z Anną Kiełbusiewicz zespół Ania z Zielonego Wzgórza, zaś w latach 2000-2003 był członkiem Orkiestry św. Mikołaja.
Dowspuda, Festiwal Kultury Celtyckiej Dowspuda
- jeden z ciekawszych polskich festiwali folkowych organizowany przez Urząd Gminy Raczki i Gminny Ośrodek Kultury w Raczkach. Nawiązuje do przeszłości hrabstwa Dowspuda. Właściciel dóbr dowspudzkich - Ludwik Michał Pac - zafascynowany kulturą Wysp Brytyjskich, wybudował pałac w stylu neogotyku angielskiego (znany z przysłowia "Wart Pac pałaca, a pałac Paca") i sprowadził około 500-osobową grupę farmerów szkockich, aby upowszechniali nowoczesne rolnictwo brytyjskie. Ich potomkowie żyją w Dowspudzie i okolicach do dziś. Festiwal skupia cały polski nurt muzyczny i taneczny inspirowany szeroko rozumianą tradycyjną kulturą celtycką. Dla fanów stał się miejscem kultowym, a jego niepowtarzalna atmosfera wraz z "przerwami w prądzie" stała się wręcz legendarna. Pierwszy festiwal odbył się w sierpniu 1997 w pozostałościach pałacu. Wystąpiły wówczas grupy: Shamrock, Dudy Juliana, Kwartet Jorgi, Tomasz Szwed, Carrantuohill. Rok później zagrały największe gwiazdy polskiej sceny folkowej, a także artyści z Irlandii - Dean O'Callaghan i Timi McCarthy oraz Monica Grace, która prezentowała swoje prace fotograficzne. W ramach trzydniowego festiwalu odbywały się liczne imprezy towarzyszące (w tym warsztaty muzyczne i taneczne, turniej łuczniczy). W 2000 festiwal został podzielony na trzy dni: Irlandzki ( Comhlan, Ula Kapała, Connor, Dudy Juliana, Elphine, Shamrock, Folkstone, Carrantuohill), Bretoński ( Bal Kuzest, Breizh, Kwartet Jogi, Gaiarde, Open Folk) i Szkocki ( Inis an Rince, Stonehenge, Jean Michael Veillon i Yvon Rioux, Slainte!, Shannon). W 2002 na scenie gościły m.in.: Boreash, Open Folk, Rimead, Ula Kapała, Reelandia oraz kapele z Czech i Bretanii. W 2003 zagrali: Gdańsk Pipe Band, The Irish Connection, Beltaine, Ula Kapała, Dudy Juliana, Kulgrinda i Sedula z Litwy, Stara Lipa, Open Folk, The Reelium, Oort (Estonia), Bal Kuzest, Kwartet Jorgi, Shannon, Rimead i wiele grup tanecznych. W 2004, oprócz kapel znanych z wcześniejszych lat, koncertowała światowa czołówka - Felpeyu z Asturii, bretoński Hudel, szkocko-bretoński Kornog, bretoński duet Le Bars/Quemener. W latach 1997-1998 organizowany był konkurs dla zespołów amatorskich, uprawiających muzykę związaną z kulturą celtycką. Jego laureatami były grupy m.in. Dudy Juliana (1997), Shamrock (1997) oraz Folkstone (1998). W 2005 festiwal nie odbył się z przyczyn finansowych; nie jest pewne czy festiwal odbędzie się w 2006. Planowana jest zmiana jego formuły na ogólnofolkową.
www.fkc.prv.pl
Dream Drummers - krakowska grupa, której ideą przewodnią jest poszukiwanie nowego brzmienia w muzyce. Jej twórczość stanowi połączenie muzyki tradycyjnej z różnych stron świata z delikatną elektroniką. Dużą rolę odgrywają tu instrumenty perkusyjne. Jednym z najważniejszych elementów jest porozumienie między muzykami i stworzenie więzi, które wpływa na interpretację dźwięku. Grupa powstała w 2002, występuje głównie w klubach, tworzy także muzykę do spektakli i filmów. Liderem formacji jest Wojciech "Pinokio" Sochaczewski, nauczyciel, perkusista, wokalista. Pracował m.in. z Robertem Brylewskim i Teatrem Ludowym w Krakowie komponując muzykę teatralną; współtworzy również Pinokio Funk System oraz African Zanzani z muzykami z Konga. Kolejni członkowie zespołu: Jan Kubek - perkusista, jeden nielicznych w kraju profesjonalnych tablistów, współpracujący z wieloma formacjami ( Scaur, Projekt Karpaty Magiczne, Viva Flamenco, Que Passa); prowadzi również warsztaty perkusyjne. Bartosz Nowakowski - bębny, instrumenty perkusyjne, flet, członek Stowarzyszenia Teatralno-Edukacyjnego "Biogrupa", współpracował z grupą Gargantua dr. Dub Sound System; zajmuje się też miksowaniem sampli i komputerową obróbką dźwięku. Pozostali muzycy: Marcin Polański - kongi; Aleksander Luber - didgeridoo. Obecnie zespół koncertuje okazjonalnie w różnych składach.
Drewutnia - Kapela Drewutnia
Drum Freaks - grupa z pogranicza folku założona w Warszawie w 1998 przez znanego od trzydziestu lat na polskim rynku muzyka greckiego pochodzenia Milo Kurtisa ( Osjan). Pierwotnie był to kwartet perkusyjny. Po dojściu do zespołu Janusza "Yaniny" Iwańskiego profil grupy uległ zmianie. Pojawiło się więcej elementów melodyczno-harmonicznych. Twórczość zespołu - określana mianem "open music" - jest muzyką otwartą na wszelkie wpływy. Są w niej pierwiastki zaczerpnięte z różnych kultur świata, łączące się z improwizowanymi elementami muzyki jazzowej, elektronicznej i klasycznej. Koncert Drum Freaks to "muzyczna szczerość", rytuał rytmu, dźwięków i ciszy, podróż w świat magicznych zjawisk. W formacji gościnnie występowali muzycy z Ameryki, Afryki i Grecji (Bob Stewart, Wallis Buchanan - Jamiroquai, Diamandis Mastrogianakis, Jorge Mascimento), jak też m.in. Apostolis Anthymos, Mateusz Pospieszalski, Mariusz "Fazi" Mielczarek, Mamadu Diouf. Lider zespołu - Milo Kurtis - jest multiinstrumentalistą, grającym na wszelkiego rodzaju instrumentach etnicznych. Grek z pochodzenia, dla którego Polska stała się miejscem pobytu, takim samym jak Ameryka, gdzie mieszkał kilkanaście lat (jest bowiem zwolennikiem świata bez granic). Przygodę z muzyką rozpoczął od występów z Grupą w Składzie na początku lat 70., grając w niej muzykę tzw. intuicyjną, eksperymentalną, z którą wystąpił na Warszawskiej Jesieni. W 1972 wspólnie z gitarzystą Wojciechem Waglewskim założył zespół Ya-Sou, odwołujący się do muzyki etnicznej i folkowej. Od 1975, po odejściu Marka Jackowskiego, rozpoczął występy w Osjanie. W 1975 razem z Jackowskim założył jeden z najbardziej uznanych zespołów polskiej sceny - Maanam. Równolegle przez półtora roku grał z Osjanem i z Maanamem, ale więzi z Osjanem okazały się silniejsze. Brał udział w powstawaniu zespołu Izrael, grającego muzykę reggae, występował w funkowej grupie Zgoda, następnie w formacji Deuter oraz Voo Voo. Wielokrotnie występował z Tomaszem Stańko. W Stanach Zjednoczonych koncertował z różnymi zespołami grającymi muzykę od rocka, folku, muzyki etnicznej, do free jazzu. Po trwającej 11 lat nieobecności wrócił do Polski i w grudniu 1996 zorganizował koncert poświęcony pamięci Dona Cherry, zmarłego kilka miesięcy wcześniej. W kraju założył też firmę wydawniczą "Milo Records". Skład: Milo Kurtis - lider, instrumenty różne; Janusz "Yanina" Iwański - gitary, śpiew, instrumenty perkusyjne; Piotr Iwicki - fortepian, syntezatory, instrumenty perkusyjne; Mateusz Pospieszalski - saksofony, klarnet, flety, głos; David Saucedo-Valle - conga, instrumenty perkusyjne. Dyskografia: "Live" CD, Polskie Radio 2000; "Smyrna" CD, Milo Records 2003. www.etno.serpent.pl/milokurtis
Drum Machina - zespół perkusyjny założony w Poznaniu w 2002 przez Zbigniewa Łowżyła - kompozytora i wykładowcę Akademii Muzycznej w Poznaniu. Grupa wykonuje muzykę etniczną, czerpiącą także z dokonań nowoczesnej muzyki elektronicznej, nie stroni od samplerów, pętli, d'n'bassowych sekwencji. Twórczość zespołu jest ciekawym mariażem różnych stylów i kultur - afrykańskiego transu, kultury azjatyckiej, rodzimego folkloru. Członkowie kapeli używają głównie instrumentów perkusyjnych z różnych stron świata, ale także instrumentów własnego projektu i wykonania, etnicznych fletów i piszczałek oraz zwykłych przedmiotów, np. kegów czy butli gazowych. Występom Drum Machiny towarzyszy bogata oprawa plastyczna, która przeradza koncert w muzyczny spektakl. Skład: Zbigniew Łowżył ( Lautari) - pianino elektryczne, samplery, bębny taiko, bębny metalowe, kalimba, instrumenty perkusyjne, śpiew; Krzysztof "Wiki" Nowikow - instrumenty klawiszowe, samplery, bębny; Rafał "Miyabi" Zapała - D. Drum, bębny; Bartłomiej Janiak - śpiew, latin percussion, flety, birinbao, bębny; Krzysztof Antkowiak - śpiew, instrumenty perkusyjne; Sizar "Cal" Kołodziej - bębny, instrumenty perkusyjne. www.drummachina.com
Duan - kapela ze Śląska wykonująca tradycyjną muzykę irlandzką. Powstała we wrześniu 2004. Ostateczny skład krystalizował się do końca 2004, a oficjalny debiut miał miejsce w marcu 2005. W swoich aranżacjach grupa czasem odbiega od przyjętych kanonów, dodaje własne elementy, cały czas jednak ma na uwadze tradycyjny styl, który stara się zgłębiać i eksponować. Tradycyjna muzyka irlandzka jest dla członków zespołu z jednej strony wymagającą sztuką, z drugiej - czymś dającym radość, satysfakcję, oderwanie od codzienności. Skład: Iweta Kulczycka - śpiew; Tomasz Urbański - akordeon; Mirosław Walczak - skrzypce; Witold Kulczycki - whistles, irlandzki flet poprzeczny, bouzouki; Rafał Rupiński - gitara; Damian Wojnowski - kontrabas; Adam "Rorian" Kryński - bodhran, tin whistle, mandolina. www.duan.pl
Dudy Juliana - kapela grająca muzykę irlandzką i szkocką - zarówno piosenki (zwykle tłumaczone przez członków zespołu na język polski), jak i melodie ludowe. Powstała w 1996 przy Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, gdzie działały, tworzone przez przyszłych leśników, grupy grające muzykę country i folk - Little Band, a potem Rulonersi. W grudniu 1996 ostatni z tych zespołów przekształcił się w Dudy Juliana, wykrystalizował się też skład grupy: Anna Trauman - flety; Krzysztof Janeczko - gitara; Piotr Prądzyński - akordeon; Artur Rutkowski - śpiew; Tomasz Zygmont - skrzypce ( Meltrad). Pierwszy występ kapeli miał miejsce na "Mikołajkach Folkowych" w Lublinie (1996). Kolejne ważne dla grupy koncerty to "Folk Fest" w Krotoszynie (1997) i Festiwal Kultury Celtyckiej Dowspuda (1997), gdzie zespół otrzymał wyróżnienie. Po niespełna roku istnienia, we wrześniu 1997, Dudy Juliana zawiesiły działalność. Przerwa trwała prawie dwa lata, choć wiosną 1998 członkowie zespołu nagrali materiał, który w 1999 wydali na kasecie (w nagraniach wziął udział także Mirosław Kozak z Open Folk). W tym czasie Zygmont i Iwańczuk tworzyli duet Powała grający folk i szanty. We wrześniu 1999 zespół reaktywował się w nowym składzie, doszedł gitarzysta Piotr "Fire" Iwańczuk ( Meltrad). Jesienią 2001 Iwańczuka zastąpił nowy gitarzysta - Bartosz Kubielski. W kwietniu 2002 grupa wzięła udział, wspólnie z Ulą Kapałą i The Irish Connection w nagraniu płyty-składanki "Echa Celtyckie", rejestrując pięć utworów. Rok 2003 przyniósł ważne zmiany w składzie - odszedł współzałożyciel i lider kapeli Tomasz Zygmont. Do zespołu dołączył najpierw Marcin Kozakiewicz (mandolina, gitara), muzyk znany z Przylądka i Meltradu, a jesienią 2004 grająca na skrzypcach Wioletta Możdżeń. W kwietniu 2006 w zespole zakończył grać Artur "Rulon" Rutkowski. Od początku formacja dążyła do wykonywania muzyki podobnej do tej, jaką można usłyszeć w irlandzkich pubach. Pierwotnie największą inspiracją były nagrania zespołu The Dubliners, przy czym tłumacze tekstów (Zygmont i Rutkowski) za jeden z celów istnienia zespołu postawili przybliżenie polskiej publiczności pięknej, pełnej życia i humoru poezji tych piosenek. Powstały wierne i ciekawe pod względem literackim tłumaczenia. Są one mocną stroną grupy. Z czasem Dudy Juliana zaczęły włączać do programu melodie taneczne. Najważniejsza w muzykowaniu grupy jest wciąż wartość przekazu i radosny nastrój zabawy. Skład: Anna Trauman-Kozakiewicz - flażolet, flety; Marcin Kozakiewicz - mandolina, gitara; Bartosz Kubielski - gitara; Piotr Prądzyński - akordeon; Wioletta Możdżeń - skrzypce. Dyskografia: "Siedem pijanych nocy" MC, Dudy Juliana 1999; "Echa Celtyckie" CD, Anymusic 2002; "Dowspuda 2002" CD, Agencja Artystyczna Paweł Komolibus 2002 (składanka live).
DullahanDullahan - zespół, którego twórczość jest wypadkową muzycznych fascynacji - opartych głównie na celtyckim obszarze kulturowym - jego członków. Powstał we wrześniu 2005. Złożony jest z muzyków mających bogate, muzyczno-sceniczne doświadczenie z poprzednich grup, w których grywali lub grają nadal. Na repertuar kapeli składają się tradycyjne melodie taneczne z Irlandii i Szkocji - jigi, reele, slip jigi, hornpipe'y, air'y oraz melodie taneczne - muińeiry, xoty, saltony, alborady, entemedia, pochodzące z dwóch celtyckich krain Półwyspu Iberyjskiego - Galicji i Asturii, grane na dudach "gaita galega" pochodzących z Galicji. Skład: Szymon Białek - bouzuki, gitara, skrzypce; Bartłomiej Dębno-Artwiński - bodhran, kości, pandeireta; Jakub Pietrzak - low whistle, whistle, button box; Marek Przewłocki - dudy galicyjskie (gaita galega), low whistle, whistle. www.dullahanband.com
Dźwięki Północy, Festiwal Muzyki Inspirowanej Folklorem "Dźwięki Północy"
- coroczna, odbywająca się latem w Gdańsku od 1975 (w latach 1981-1982 festiwal się nie odbył) międzynarodowa impreza, prezentująca tradycyjną kulturę muzyczną krajów położonych na północnej półkuli. Organizatorem imprezy jest Nadbałtyckie Centrum Kultury (do 1992 był to Wojewódzki Ośrodek Kultury); jej atutem - scena w gotyckim kościele św. Jana. Pierwsza edycja odbyła się pod szyldem Festiwal Zespołów Folklorystycznych Polski Północnej. W 1992 zmieniła nazwę na Festiwal Zespołów Folklorystycznych Krajów Nadbałtyckich i wówczas przekształciła się w wydarzenie o zasięgu międzynarodowym; w 1995 imprezę przemianowano na Festiwal Folkloru Ludów Północy. W 1998 koncert finałowy zatytułowano "Dźwięki Północy" i nazwę tę rozciągnięto na cały festiwal. W 1999 pojawiła się obecna nazwa - Festiwal Muzyki Inspirowanej Folklorem "Dźwięki Północy". W latach 90. do zespołów folklorystycznych prezentowanych na festiwalu dołączyły kapele folkowe. W dotychczasowych edycjach uczestniczyły zespoły ze Szwecji, Niemiec, Litwy, Łotwy, Estonii, Grenlandii, Irlandii, Rosji i Polski. Gościli przedstawiciele tak egzotycznych ludów, jak Buriaci, Jakuci, Czukcze, Karelowie, Mordwini, Tuwińczycy, Eskimosi. Tworząc program organizatorzy starają się przybliżać muzykę ciekawą, a przede wszystkim taką, jaką trudno znaleźć na innych imprezach folklorystycznych i folkowych. Głównym celem "Dźwięków Północy" jest pokazanie, jak muzyka tradycyjna inspiruje profesjonalnych artystów łączących współczesne brzmienia z folklorem, stąd m.in. zaaranżowano wspólny koncert zespołu z Buriacji z Voo Voo. Nadbałtyckie Centrum Kultury i "Dźwięki Północy" zostały w 2005 zaproszone do współorganizowania XXVI Festiwalu Folkowego Europejskiej Unii Radiowej (EBU), który odbył się w Gdańsku. www.nck.org.pl
|
 |
)