Gadająca Łąka - warsztaty plenerowe (nazwa i opracowanie metodyczne Marka Styczyńskiego), odbywające się od 1993. Pierwsze realizacje były autorstwa grupy Atman. Od 1997 warsztaty prowadził Marek Styczyński ze współpracownikami (bez udziału muzyków z grupy Atman). "Gadająca Łąka" dała początek festiwalowi "Muzyka w Krajobrazie" - bowiem warsztaty pokazały, jak wielkie jest zainteresowanie uprawianiem tego rodzaju sztuki i jak dużo jest w niej odrębnych nurtów wartych pokazania. Z upływem czasu warsztaty zmieniły nieco formułę, nazwę i miejsce, nie przestając odwoływać się do interesujących Styczyńskiego zagadnień artystycznych i ekologicznych. Dwie pierwsze edycje odbyły się we wsi Liciążna bazując na leśniczówce Marka Leszczyńskiego ( Atman, Pathman) i starej szkole we wsi użyczonej przez władze gminy. Miały charakter eksperymentu i zostały w całości zarejestrowane, a fragmenty dokumentu dźwiękowego posłużyły za kanwę do wydania dwóch kaset ("Gadającą Łąka", "Gadająca Łąka 2"). W 1994 na warsztaty przybyło około 40 osób, przez 5 dni pracujących nad stworzeniem przestrzeni działań muzycznych, budową własnych instrumentów oraz ich zdobieniem, ikonografią i symbolami plastycznymi, a także ekspresją ruchową i rytmiczną. Kulminacją warsztatu był rytuał, w trakcie którego kolejne grupy uczestników warsztatów tworzyły rodzaj spektaklu, którego przestrzeń sami zbudowali. Centralnym obszarem warsztatów był krąg oddzielony od otoczenia pierwotnie białą tkaniną naciągnięta na drewniane słupy. Tkanina ta, w miarę rozwoju warsztatów pokrywana była przez warsztatowiczów indywidualnymi znakami graficznymi (często o wielu kolorach) i na zakończenie utworzyła wielowątkowy zapis swobodnej ekspresji twórców. W środku kręgu zbudowano zadaszone palenisko i przez cały czas trwania warsztatów (trzy doby) podtrzymywano w nim ogień. Całość tak stworzonego obszaru zdobiła wielka flaga z symbolem "Gadającej Łąki" zaprojektowanym przez Agnieszkę Ziobrowską (malarka, ASP Kraków) i wymalowana przez uczestników zajęć naturalnymi farbami pod jej kierunkiem. Od 1996 warsztaty z cyklu "Gadająca Łąka" gościły w gospodarstwie "Tęczowa Dolina" w Rozdzielu koło Limanowej, a ich organizatorem była fundacja w "Służbie Życia". Warsztaty prowadzili: Marek Styczyński ( Projekt Karpaty Magiczne) - rytm i ekspresja ruchowa, budowa instrumentów; Piotr Kolecki ( Atman, Pathman) - działania plastyczne, budowa instrumentów; Anna Nacher ( Projekt Karpaty Magiczne) - praca z głosem; Tomasz Guliński ( Atman) - praca z głosem, kuchnia wegetariańska. Są też prowadzone edycje wyjazdowe warsztatów na zaproszenie teatrów młodzieżowych, domów kultury i innych zainteresowanych. Warsztaty "Gadającą Łąka" w różnych formach kontynuowane są do tej pory przez Styczyńskiego i Nacher. W 2006 odbyły się m.in. w Berlinie, w Tolminie (Słowenia), na Kaszubach (w ramach obozu Stowarzyszenia "Rosynant") oraz pod Warszawą. Najpełniejsza dokumentacja warsztatów została zarejestrowana na wideo i jest planowana jej reedycja w formie DVD w 2007.

Gadki z Chatki - Pismo Folkowe "Gadki z Chatki"jedyne w kraju czasopismo poświęcone nurtowi folkowemu - współczesnym inspiracjom muzyczną kulturą tradycyjną. Podejmując zagadnienie muzyki folkowej nie pomija jej kontekstu kulturowego - kultury ludowej. Pismo zostało założone w maju 1996 jako miesięcznik w środowisku Orkiestry św. Mikołaja działającej przy Akademickim Centrum Kultury "Chatka Żaka" Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Od 1999 pismo jest dwumiesięcznikiem. Jego wydawcą od chwili założenia jest Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, a od 2003 współwydawcą Stowarzyszenie Animatorów Ruchu Folkowego. Realizując swój nadrzędny cel, jakim jest opis nurtu folkowego we współczesnej muzyce, redakcja zwraca uwagę na aspekt edukacyjny i dokumentacyjny, stara się dążyć do przełamywania barier międzykulturowych i integrację środowiska folkowego. Pierwsze numery, 12-stronicowego początkowo czasopisma, miały charakter zinu, pełniły w dużej mierze funkcję informacyjną. W późniejszych numerach rozszerzał się stopniowo zakres tematyczny i objętość. Pierwszy 44-stronicowy numer (27) ukazał się w 2000. Stopniowo zaczęły pojawiać się recenzje płyt i książek, coraz więcej wywiadów z artystami, ale też działaczami, twórcami instrumentów, naukowcami zajmującymi się kulturą ludową itp. Coraz bardziej odchodzono od lokalności, na co wpływ miało pojawienie się korespondentów i członków redakcji z całego kraju. Częściej pojawiała się też problematyka międzynarodowa. Na kolejnym etapie zaczęły ukazywać się artykuły o tematyce "okołofolkowej". Wśród gatunków muzycznych opisywanych przez redakcję znalazły się np. reggae, blues, muzyka dawna, celtycka, szanty. Pojawiają się publikacje o artystach łączących folk np. z punk-rockiem, metalem lub muzyką klubową. Coraz więcej pisano też o tym, co dla folkowca stanowi źródło inspiracji, a więc tradycyjnej muzyce ludowej. Ewoluował również sam tytuł pisma - od numeru 1 (maj 1996) do 8 (marzec 1997) pismo nazywało się Gazeta Folkowa "Gadki z Chatki", numery 9 (kwiecień 1997) - 25 (5/1999) nosiły nazwę Biuletyn Folkowy "Gadki z Chatki", a od numeru 26 (6/1999/ 1/2000) Pismo Folkowe "Gadki z Chatki" z podtytułem "Tradycja, muzyka świata i okolic". Rok 2000 można uznać za przełom w dziejach pisma: zmieniła się nie tylko nazwa, ale też całkowicie szata graficzna, pojawiły się aktualne i w większości do dziś stałe działy: Z teorii, Wydarzenia, Festiwale, Rozmowa Gadek/Sylwetka, Instrumenty, Recenzje, Tradycja, Folk i okolice, Felieton, Wykonawcy, Relacje, Prezentacje, Plus/Minus, a od numeru 43 Sonda. Numer 51/52 (2-3 2004) przyniósł kolejne zmiany w grafice, wprowadzono też cyklicznie pojawiający się (począwszy od numeru 51/52) "Ossower - Encyklopedię polskiego folku" redagowany przez Agnieszkę Matecką-Skrzypek i Wojciecha Ossowskiego. Od numeru 38/39 (1-2/2002) wprowadzano prezenty dla prenumeratorów, głównie oryginalne płyty kompaktowe (ale też kasety, plakat, archiwalne numery pisma "Szantymaniak"). Pismo ma zasięg ogólnopolski, dostępne jest w prenumeracie i w sieci EMPiK-ów. Istnieje też w wersji internetowej, na witrynie www.gadki.lublin.pl. Budowa tego redakcyjnego portalu była podzielona na trzy etapy - pierwsze internetowe archiwum "Gadek z Chatki" stworzone przez Urszulę Kalitę ( Orkiestra św. Mikołaja) powstało w 2002, ponowna zmiana interfejsu i rozszerzenie go o "Encyklopedię polskiego folku" i dział "Polish Folk Music" nastąpiła w 2004, kolejny rok to praca nad polsko-angielskim działem "Wschodni Folk", w 2006 powstało forum internetowe. Periodyk wydawany jest w dużej mierze społecznie; dziennikarze, korektorzy i wiele innych osób pracują honorowo. W czasie swojego istnienia pismo przygotowywane było pod kierunkiem czterech redaktorów naczelnych, zaś kilka numerów zostało przygotowanych wspólnie przez członków redakcji: Radosław Zaleski - numery od 1 (maj 1996) do 6 (grudzień 1996); kolegium redakcyjne - numery od 7 (styczeń 1997) do 12 (lipiec 1997); Marcin Skrzypek - numery od 13 (październik 1997) do 16 (1/1998); Agnieszka Matecka i Marcin Skrzypek - numery od 17 (2/1998) do 25 (5/1999); Agnieszka Matecka - numery od 26 (1/2006) do 33/34 (3-4/2001), Agnieszka Kościuk - numery od 35/36 (4-5/2001) do 67 (6/2006), która okazała się mężem opatrznościowym "Gadek". Swoje piętno na czasopiśmie odcisnęły też osoby zajmujące się jego szatą graficzną i składem komputerowym: Waldemar Samociuk - pierwszy grafik "Gadek", do którego należał skład komputerowy od numeru 6 (grudzień 1996) do numeru 54/55 (5-6/2004); Marcin Żerański - autor najnowszej szaty graficznej, która zaistniała w piśmie wraz z numerem 51/52 (2-3/2004), grafik od numeru 56 (1/2005) do chwili obecnej oraz rysownik "Gadek" od numeru 37 (6/2001). Od 2001 do redakcji należy Ewa Zabrotowicz zajmująca się głównie dystrybucją i pozyskiwaniem dotacji. Do dziennikarzy szczególnie związanych z wydawnictwem należą: Bogdan Bracha ( Orkiestra św. Mikołaja, Się Gra, Odpust Zupełny), Marta Cywińska, Rafał "Taclem" Chojnacki ( Folkowa.art.pl), Tadeusz Czarnecki-Babicki, Ewa Grochowska, Jacek Jackowski, Tomasz Janas ( Czas Kultury), Małgorzata Jędruch ( Radiowe Centrum Kultury Ludowej), Grzegorz Kondrasiuk, Mariola Kowalska (korektorka), Agnieszka Kowalska (korektorka), Katarzyna Mróz, Lista dyskusyjna "Muzykant", Zbigniew Nasiadko, Grzegorz Lesiak ( Ania z Zielonego Wzgórza, Do świtu grali, Orkiestra św. Mikołaja), Piotr Majczyna ( Orkiestra św. Mikołaja, Odpust Zupełny), Krzysztof Opalski ( Chudoba; Buraky), Piotr Piegat, Justyna Sinior (korektorka), Marek Styczyński ( Atman, Gadająca Łąka, Projekt Karpaty Magiczne), Maciej Szajkowski ( Bractwo Wianki Samagri, Kapela ze Wsi Warszawa, Village Collective), Ewa Wawoczny, Małgorzata Wielgosz, Agata Witkowska, Mirosław Wlekły, Joanna Zarzecka, V. Ziutek, Ewa Pacławska (korektorka i sekretarz redakcji). Z redakcją współpracowali też: prof. Jan Adamowski; Zbigniew Adrjański, Maria Baliszewska, prof. Jerzy Bartmiński, Waldemar Czechowski, prof. Anna Czekanowska, prof. Piotr Dahlig, Andrzej Ibis-Wróblewski, prof. Piotr Kowalski, prof. Jan Stęszewski, prof. Józef Styk. W 2003 dwumiesięcznik otrzymał "Ludowego Oskara" za wydarzenie folklorystyczne roku 2002 w województwie lubelskim, w kategorii wydawnictw, a w 2006 pomysłodawca pisma Orkiestra św. Mikołaja (wraz z całym swoim środowiskiem, w tym "Gadkami z Chatki") otrzymała nagrodę im. Oskara Kolberga za "popularyzację kultury ludowej".
www.gadki.lublin.pl

Galicja Folk Band - grupa z Rzeszowa powstała w 1995 początkowo jako duet. Gra muzykę celtycką, country, jazz, hot club. Inspiruje się nie tylko europejską muzyką folk, ale czerpie również z bogatego skarbca amerykańskiej muzyki ludowej: bluegrass, cajun, western swing. Obecnie grupę tworzy sześciu muzyków: Janusz Korbecki - skrzypce, gitara elektryczna; Stefan Ryszkowski - gitara akustyczna, akordeon, buzuki, dobro, mandolina, śpiew; Mirosław Kędzior - bębny, bodhran, bongosy; Bogdan Kasprowicz - gitara basowa, kontrabas; Anna Korbecka - tin whistle, gitara akustyczna, śpiew; Łukasz Korbecki - bluegrass banjo; Aneta Kędzior - mandolina.
www.galicjafolkband.psilon.pl

Gardzienice - Ośrodek Praktyk Teatralnych "Gardzienice" utworzony w 1978 z inicjatywy Włodzimierza Staniewskiego. Początkowo Stowarzyszenie, a od 1990 Ośrodek - państwowa instytucja kultury - ma swoją siedzibę w XVII-wiecznym pałacu w Gardzienicach pod Lublinem. W związku z regularną aktywnością dydaktyczną prowadzoną zarówno w kraju jak i za granicą (organizowanie zajęć i warsztatów gry aktorskiej dla młodzieży), w 1997 powstała Akademia Praktyk Teatralnych. Realizuje liczne projekty: badawczo-artystyczne, muzyczne, kulturotwórcze, ekologiczne, z zakresu szeroko rozumianej humanistyki. Inspiracją dla twórczości Gardzienic, która wykracza poza konwencjonalną grę aktorską (bogata choreografia taneczna, autorskie utwory muzyczne, oryginalny śpiew) jest kultura europejska, zwłaszcza starożytnej Grecji. Dotychczasowy dorobek zespołu stanowi sześć przedstawień: "Spektakl wieczorny", "Gusła", "Żywot protopopa Awwakuma", "Carmina Burana", "Metamorfozy", "Elektra". Spektakle prezentowane były na wielu festiwalach teatralnych za granicą, głównie we Włoszech i USA. Grupa prezentowała się również podczas Festiwalu Teatralnego towarzyszącego Olimpiadzie w Seulu w 1988. Do licznych inicjatyw Gardzienic zaliczyć można zagraniczne wyprawy warsztatowe (Brazylia, Meksyk, Australia i Tasmania, Japonia, Korea Południowa, USA, Kanada). W latach 1989-1995 zrealizowany został projekt Kursów dla Instruktorów Teatralnych i Animatorów Kultury, adresowany do środowisk studenckich z całej Polski, w tym Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Wrocławskiego. W 2000 ukazała się płyta "Metamorfozy - Music of Ancient Greeese" będąca zapisem muzyki powstałej w trakcie pracy nad spektaklem Włodzimierza Staniewskiego "Metamorfozy" w latach 1996-2000. Autorem rekonstrukcji, uzupełnienia brakującej notacji muzycznej, opracowań i kompozycji na podstawie ocalałych zabytków był Maciej Rychły ( Kwartet Jorgi), w nagraniach wzięli udział między innymi aktorzy "Gardzienic" wywodzący się z Orkiestry św. Mikołaja - Elżbieta Rojek i Marcin Mrowca. Kompakt zawiera wiele odniesień do współczesnej ludowej muzyki bałkańskiej. Album otrzymał I nominację do konkursu na Folkowy Fonogram Roku 2000.
www.gardzienice.art.pl

Gdańsk Pipe Band - pierwszy w Polsce zespół pipes & drums. Został założony jesienią 2000 w Trójmieście. Jego powstanie było możliwe dzięki współpracy z Lindsayem Davidsonem, właścicielem Davidson School of Piping w Edynburgu, który podczas spotkania na festiwalu "Celt" w Poznaniu w 2000 zgodził się pomóc pasjonatom z Polski. Fascynuje ich brzmienie tradycyjne, na repertuar zespołu składają się tradycyjne utwory orkiestr pipes & drums, jak marsze, jigi, strathspeys czy slow airs. Wśród najważniejszych imprez, w których zespół brał udział znajdują się "Queen's Golden Jubilee Pipe Bands Meeting" w bazie regimentu Royal Scots Dragoon Guards w Fallingbostel oraz gościnny udział w koncercie "Tańce Świata" Wojciecha Mrozka z lwowską orkiestrą kameralną "Leopolis" pod batutą Krzesimira Dębskiego. Obecny skład: Paweł Luto - dudy; Bartłomiej Dębno-Artwiński - werbel; Sebastian Iwanicki - bęben basowy; Krystian Paczkowski - dudy; Rafał Stenka - dudy. (www.gdansk-pipe-band.of.pl)
www.gdansk-pipe-band.of.pl

Goc Przemysław, Ainu, arch. "Titilo" - kompozytor, muzyk, multiinstrumentalista, artysta grafik (ur.w 1967 w Poznaniu) łączący brzmienia elektroniczne z elementami etnicznymi zaczerpniętymi z kultury rdzennych mieszkańców obu Ameryk, Afryki, Australii, Nowej Zelandii a ostatnio i Tybetu. Jego pierwszym zespołem była grupa bluesowa Inside, z którą wystąpił na festiwalu "Rawa Blues" w 1985. Wkrótce rozstał się z tą kapelą i postawił na karierę solową. Z wykształcenia elektronik, pracował jako asystent realizatora dźwięku w Poznańskim Radiu a potem TPV3 Poznań, gdzie powstały jego pierwsze realizacje wielośladowe. W końcu lat 80. XX w. realizował wiele słuchowisk reportaży i filmów przyrodniczych, które ilustrował swoją muzyką. Od 1990 występuje publicznie, a pseudonim "Titilo" w języku Indian Aymara zamieszkujących Andy oznaczający "Małą drogę" został mu nadany przez Indian peruwiańskich mieszkających w Polsce. nosi jego ilustracje muzyczne. W 1990 powstała też suita "Anatomy of sin" wydana przez niemieckšą wytwórnię Erderklang, rozpoczęła się też współpraca z teatrem Nowym w Poznaniu. Goc łączy muzykę z pasją fotografa organizując wystawy i happeningi, obrazami wzbogacając także swoje koncerty. Od 1997 eksperymentuje z muzyką całego świata. Łączy brzmienie syntezatorów i odgłosy przyrody, dźwięki fletni Pana i gitary akustycznej, instrumenty dęte i wokalizy w sobie tylko znanych językach. W 2001 roku zamyka 11 letni etap pracy jako "Titilo" - ponad 1400 koncertów 6 płyt CD i 9 kaset . W 2002 powstaje "Ainu". Przemysław Goc jako artysta na swoje potrzeby skonstruował unikatowe instrumenty - harfę odlaną z brązu w kształcie orła, metalowe flety strunowe, metalowe fletnie Pana. Stworzył też specjalny image-szamański ubiór sceniczny. Najnowsze wcielenie artysty to nowe brzmienia, i niezwykły wizerunek medialny w postaci 7. video-klipów wyprodukowanych przez artystę. Kasety i płyty CD wydawane są w większości przez Goca. Ostatnie dwie multimedialne edycje to wydana tylko w Nepalu "Multi-Culti-Kanti" CD 2006 z muzyką Ainu-mix-Nepal i najnowsza jeszcze nie wydana, przygotowywana na ten rok "TibetanChild" CD 2007 z wokalizami mnichów tybetańskich. Obie edycje Multimedialne oprócz sekcji audio zawierają prezentację flash wraz ze zdjęciami z planu do klipów oraz miejsca nagrań dźwiękowych utrwalone na kilkuset zdjęciach i klipach wideo. Dyskografia: "Anatomy of sin" 1988/89 MC, "Just like flowers" MC 1998/90, Płyta i kaseta -" Looking East - Poland" MC i CD - 1990 Erderklang ; "Time of wind" MC i CD 1990/1991, IV Friends" MC i CD 1992/3, "The Little Way" MC i CD 1994, "Travel in my mind" MC i CD 1999, "Twarze" MC i CD 1995, "Dreams", "My world", płyty CD wydanye przez Selles Records : "Inside" CD 1995 Selles Rec. , "Titilo" CD 1996 Selles Rec.;Martini" CD 1997 Selles Rec., i "Welele" CD1998 Selles Rec., "Earth" CD 2000, "Ainu" MultimediaCD 2002, "Multi-Culti-Kanti" MultimediaCD 2006
www.titilo.com.pl
www.ainu.pl

Golec ^uOrkiestra - grupa z pogranicza folku i popu, bynajmniej nieidentyfikująca się z ruchem folkowym. Była współautorem boomu na muzykę folkową w mediach na przełomie wieków i zdobyła popularność równą ? Brathankom. Łączy folklor góralski z elementami muzyki popularnej, co było szczególnie widoczne w pierwszym, najciekawszym okresie jej twórczości. Założycielami zespołu są bliźniacy Paweł i Łukasz Golec (ur. 1975) pochodzący z Milówki w Beskidzie Żywieckim. Od szkoły podstawowej (muzycznej I stopnia w Żywcu) Łukasz uczył się grać na trąbce, zaś Paweł na perkusji. Po nauce w Żywcu bracia zdali egzaminy do Szkoły Muzycznej II stopnia im. St. Moniuszki w Bielsku-Białej, gdzie Łukasz kontynuował grę na trąbce, a Paweł zaczął grać na puzonie. W czasie nauki uczestniczyli w warsztatach jazzowych w Chodzieży oraz Puławach, gdzie Łukasz w latach 1990-1991 otrzymał stypendium do Berklee College of Music w Bostonie (USA). W szkole muzycznej założyli z kolegami swój pierwszy zespół - Straight Ahead. Był to septet, grający muzykę acidjazzową. Kolejnym etapem rozwoju muzycznego braci były studia na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej w Akademii Muzycznej w Katowicach: Łukasz w klasie Piotra Wojtasika, a Paweł w klasie Bronisława Dużego. Podczas studiów grali w zespole funk-acidjazzowym Head Up, a następnie utworzyli wspólnie z kolegami ze studiów grupę Acoustic Jazz Septet - Alchemik. Bracia są wziętymi muzykami sesyjnymi, nagrali ponad 50 płyt z czołówką polskiej muzyki rozrywkowej, jazzowej, popowej. Golec uOrkiestra stanowi kolejny etap ich muzycznej kariery. Pomysł łączenia muzyki góralskiej Karpat z muzyką jazzową, popową, rockandrollową zrodził się podczas spotkań i wspólnego muzykowania z przyjaciółmi. Możliwość takiego muzycznego mariażu stała się inspiracją do własnej twórczości. Zestawienie instrumentarium typowego dla muzyki góralskiej z trąbką, puzonem, skrzydłówką, tubą i perkusją pozwoliło znaleźć muzykom nowe brzmienia i ciekawe rozwiązania muzyczne. Wszyscy członkowie kapeli są góralami i mieszkają niedaleko siebie, dzięki czemu mogli często spotykać się na wspólnym muzykowaniu. Góralska sekcja instrumentalna to muzycy grający ze sobą już od prawie sześciu lat w zespole Baciary. W pierwszym składzie uOrkiestry grali: Jarosław Zawada - skrzypce, śpiew; Edyta Mędrzak (? Wałasi) - altówka, śpiew; Grzegorz Juroszek - altówka; Maciej Rosenberg (? Strzecha, Wałasi) - skrzypce sekund; Andrzej "Juri" Małyjurek - kontrabas; Krzysztof Puszyński - akordeon, śpiew; Łukasz Golec - trąbka, flugelhorn, śpiew; Paweł Golec - puzon, tuba, śpiew. Pierwsze koncerty zespołu miały miejsce na różnorodnych imprezach - od świąt kościelnych i państwowych po granie w klubach, galeriach, etc. (np. "Bal Góralski" w Koniakowie, Dni Milówki w Milówce, koncerty w Węgierskiej Górce). W 1999 do zespołu dołączyły dwie osoby: Jarosław Grzybowski - perkusja; Zbigniew "Baja" Michałek - II prym. W marcu 1999 w studiu w Bielsku-Białej Golec uOrkiestra rozpoczęła pracę nad materiałem, który następnie znalazł się na płycie "Golec uOrkiestra 1" (13 utworów), wydanej we wrześniu 1999. W nagraniach wzięło udział gościnnie aż ośmiu muzyków. Wpływ na charakter zespołu mieli w tamtym okresie - jak również obecnie - Rafał Golec oraz jego żona, Olga. To oni byli pomysłodawcami okładki i szaty graficznej płyty. Oni są też autorami - obok Pawła i Łukasza Golców - większości tekstów utworów. Płyta została wydana własnym sumptem. Kompakt otrzymał II nominację do ? Folkowego Fonogramu Roku 1999, w związku z czym Golec uOrkiestra wystąpiła na ? "Mikołajkach Folkowych" w Lublinie (1999), festiwalu, który był pomysłodawcą i ówczesnym organizatorem konkursu. W 1999 z zespołem skontaktował się Michał Urbaniak z propozycją nagrania utworu na sylwestra 2000 i w studiu w Łodzi artyści nagrali wspólnie "New York Baca Millenium Song". Owocem dalszej współpracy Urbaniaka i Golec uOrkiestry był projekt muzyczny, którego premiera odbyła się na Festiwalu "Beskidzka Zadymka Jazzowa" w Bielsku-Białej (2000); artyści wystąpili także w Poznaniu na "Jazz Fair" (2000). W maju 2000 w Wadowicach zespół zagrał dwie piosenki ("Kuku" i "Ej, Janicku...") z okazji 80. urodzin papieża Jana Pawła II. W 2000 ukazała się druga płyta formacji "Golec uOrkiestra 2", która w pierwszym dniu sprzedaży osiągnęła status złotej płyty. W 2000 kapela wystąpiła na kolejnych festiwalach folkowych ? Festiwalu Muzyki Folkowej Polskiego Radia "Nowa Tradycja" i ? "Folk Fieście". W 2001 Golec uOrkiestra stworzyła muzykę do filmu "Pieniądze to nie wszystko". Skład zespołu od stycznia 2005: Paweł Golec - puzon, śpiew; Łukasz Golec - trąbka, śpiew; Edyta Golec (dawniej Mędrzak) - altówka, śpiew; Jarosław Zawada - skrzypce, śpiew; Zbigniew Michałek "Baja" - skrzypce, śpiew; Piotr Kalicki - klawisze, akordeon; Ryszard Pałka - perkusja; Robert Szewczuga - gitara basowa; Grzegorz Kapołka - gitary. Dyskografia: "Golec uOrkiestra 1" CD, Golec Fabryka 1999; "Golec uOrkiestra 2" CD, Golec Fabryka 2000; "Święta z Golec uOrkiestrą" CD, Golec Fabryka 2000; Golec uOrkiestra, Krzesimir Dębski "Pieniądze to nie wszystko" CD, Golec Fabryka 2001; Golec uOrkiestra 3" CD, Golec Fabryka 2002; "W niebo głosy" CD, Gazeta Wyborcza 2003; "Golec uOrkiestra 4" CD, Golec Fabryka 2004; "Nieziemskie granie dla Ciebie Panie" CD, Golec Fabryka 2005; nagrania formacji znalazły się ponadto na 9. składankach i 7. singlach.
www.golec.pl

Gonble; Grupa Niezależnych Bębniarzy Lubelskich - jeden z pierwszych zespołów bębniarskich w kraju istniejący w latach 1996-1998, założony przez kongistów Agnieszkę Kołczewską (? Orkiestra św. Mikołaja, ? Jahiar Group, ? Escola Ritmo!), Grzegorza "Doloresa" Drozda (Syncope Apple, Big Band UMCS) i Rafała Maja (? Skubańce, ? Sambasim). Na jego repertuar składały się własne kompozycje zaaranżowane na djembe, kongi i instrumenty perkusyjne z różnych stron świata. W 1996 formacja zdobyła wyróżnienie na festiwalu ? "Folkowa Majówka" w Radomiu. W skład zespołu wchodzili ponadto: Andrzej Ławnik, Grzegorz "Wasyl" Sysło oraz wokalistka Agnieszka Deska.

Goście z Nizin - wokalno-instrumentalny zespół z Warszawy inspirujący się folklorem pogranicza polsko-ukraińsko-białoruskiego. Powstał w 1998 z inicjatywy grupy przyjaciół zafascynowanych śpiewem. Początkowo formacja zajmowała się muzyką łemkowską, na wzór ? Werchowyny. Z czasem, poprzez warsztaty śpiewu poleskiego, zaczęła poszukiwać własnego brzmienia wokalno-instrumentalnego, czerpiąc inspiracje z folkloru polskiego, ukraińskiego, z muzyki pogranicza polsko-białorusko-ukraińskiego, dzieł Oskara Kolberga i z własnych badań terenowych. Na Festiwalu Piosenki Białoruskiej w Białymstoku zespół zdobył I miejsce (2001, 2003), brał także udział w ? Festiwalu Muzyki Ludowej "Mikołajki Folkowe" w Lublinie (2000). W latach 2000-2005 grupa współpracowała z Klubem Folkowym w Wiesbaden w Niemczech. Obecny skład zespołu: Ewa Wróbel - śpiew solo, zaśpiewy, bębenek z cekinami, drewko, kierownictwo muzyczne; Joanna Zbiegień - śpiew, zaśpiewy, grzechotki, dzwoneczek; Kaja Maćko - śpiew, Jacek Majewski - śpiew; Radosław Toporowski - akordeon guzikowy; Jarosław "fuJarek" Żeliński - fujarki, flety proste, kornamuza, drumle; Piotr Sułkowski (także w Stworach Wodnych) - bębny. W zespole grali ponadto: Tadeusz Konador, Ilia Kiuiła, Magdalena Rudnicka, Sylwia Świątkowska (także w ? Kapeli ze Wsi Warszawa, ? Stilo), Jakub Borysiak, Maciej Kierzkowski, Robert Lipka (także w ? Swoją Drogą), Piotr Lipko, Miriam Walewska. Dyskografia: "Gościniec" CD, Goście z Nizin 2001. (www.goscieznizin.prv.pl)
www.goscieznizin.prv.pl

Grupo Costa; Costa Manta - jeden z pierwszych w Polsce zespołów inspirujących się muzyką Ameryki Południowej. Na początku swojej działalności otrzymał I Nagrodę Ambasady Peru podczas I Łódzkiego Festiwalu "Fiesta" pod nazwą Costa Manta (1987). Grupę założyli Mira Moreno (Chile) oraz Witold Janczyński - pasjonat i popularyzator muzyki latynoamerykańskiej. W 1988 nagrał on w pierwszy w Polsce album (LP) z muzyką Ameryki Południowej "Alla En Lo Alto" ("Tam w górze"). Zespół podróżował po Ameryce Południowej oraz Środkowej (1990), zgłębiając tajniki kultury muzycznej tych obszarów. Bogatszy w doświadczenia powrócił do Polski z nowymi projektami muzycznymi. W 1991, w studiu Polskiego Radia i Telewizji w Szczecinie (już jako Grupo Costa), muzycy grupy nagrali album CD "Buscando" ("Poszukując"), a w rok później "Los Amigos" ("Przyjaciele") - płytę stworzoną wraz z przyjaciółmi z podróży po Ameryce, zawierającą cykl koncertów z ich udziałem. Duży wpływ na całokształt muzycznej działalności Grupo Costa i jej poszukiwań miała wieloletnia współpraca muzyków w składzie: Mira Moreno, Jorge Luis Valcarcel Gregorio (Kuba), Dimitris Dimitriadis (Grecja). Konsekwentnie kontynuowali oni podróż po brzmieniach latynoamerykańskich wzbogacając repertuar o muzykę Meksyku, Karaibów, Hiszpanii. Owocem owej współpracy była płyta "La Bamba" (1995) - wiązanka przebojów latynoamerykańskich w nowych brzmieniach i aranżacjach. Po występie w programie "Swojskie Klimaty" Jana Pospieszalskiego powstał projekt muzyczny z udziałem Jana i Marcina Pospieszalskich oraz José Torresa (Kuba). Owocem tej współpracy były wspólne koncerty, entuzjastycznie przyjęte przez słuchaczy. Po krótkiej przerwie i zmianach w składzie oraz chwilowej w nazwie na Costa Del Sol - zespół nadal poszukiwał nowego brzmienia. Odnalazł je w muzyce modnej na całym świecie już od lat 70. XX w., zwanej salsą. To muzyka taneczna oparta na rytmie rumby i wzmocnionym brzmieniu instrumentów dętych blaszanych. Grupa wystąpiła m.in. w I edycji Reality Show "Bar" (2002). Repertuar formacji tworzą: rytmy Karaibów (bolero, son, cha-cha, salsa), Hiszpanii (habanera, rytmy pokrewne flamenco), Brazylii (samba). Kompozycje autorskie, nowoczesne aranżacje, różnorodny repertuar zespołu, prezentują wszystko to, co najciekawsze w muzyce latynoamerykańskiej: ciepłe brzmienie, melodyjność, ekspresję i żywiołową rytmikę. Skład: Mira Moreno-Tomaszewska (Chile) - śpiew; instrumenty perkusyjne; Mitro Dymitriadis (Grecja) - gitara klasyczna, śpiew; Tomas Celi Sanchez (Meksyk) - perkusjonalia; Mariusz Nowicki - klawisz, śpiew; Paweł Kasprzyk - gitara basowa; Witalij Hreszczeniuk (Ukraina) - trąbka. Dyskografia: "Alla En Lo Alto" LP, Polskie Nagrania 1988; "Buscando" CD, Grupo Costa 1991; "Los Amigos" CD, Grupo Costa 1992; "La Bamba" CD, Grupo Costa 1995.
www.grupocosta.eu

Grzegorz z Ciechowa; Grzegorz Ciechowski; Obywatel GC Grzegorz z Ciechowa; Grzegorz Ciechowski; Obywatel GC - (ur. 1957 w Tczewie, zm. 2001 w Warszawie) kompozytor, muzyk, producent, lider zespołu Republika. Pseudonim Grzegorz z Ciechowa przybrał na użytek projektu związanego z muzyką tradycyjną. Zauroczony brzmieniem Deep Forest postanowił doprowadzić do przybliżenia muzyki ludowej współczesnym słuchaczom dzięki sięgnięciu po najnowszą estetykę. Pomysł był prosty - poddanie archiwalnych nagrań artystów ludowych zabiegom studyjnym - samplowanie, nakładanie głosów, looping, itd. Wykorzystane przez niego głosy śpiewaków ludowych pochodzą z archiwum Programu II Polskiego Radia, w którym Ciechowski spędził ponad pół roku, szukając materiałów. Nagrania miały miejsce w studiu "Hendrix" w Lublinie, w maju 1996, a uczestniczyli w nich: Grzegorz Ciechowski - instrumenty klawiszowe, programowanie, sampling, looping, flet; Jacek Królik - gitary; Dima Chaaback - fletnia Pana, fujarki; Krzysztof Ścierański - gitara basowa; Leszek Bolik - gitara basowa. W toku prac nad projektem wykorzystano głosy: Anny Koperek z Gliny (pow. Rawa Mazowiecka) i Walerii Czubak z Błędowa (pow. Grójec) ("Oj, zagrajże mi, zagraj"); Anny Malec z Jędrzejówki (pow. Biłgoraj) ("Piejo kury, piejo"); Stefanii Gadzieńskiej ze Zdziłowic ("A gdzież moje kare konie..."); Michała Mroza z Siedleczki ("Polka galopka"); Marii Orlik z Szamotuł ("Żona męża bije"); Ireny Zbrowskiej z Dąbrowy ("Tam w sadeńku wiśnia", "Co ja temu winna"; Stanisława Klejnasa ("Gawęda o skrzypku i diable"); Walerii Czubak ("Jako tako bym śpiewała"). Na płycie ukazały się także kompozycje Grzegorza z Ciechowa (muzyka do "Gawędy o skrzypku i diable") oraz Dimy Chaabacka ("I tęskniła, tęskniła"). Zainteresowany pracą Grzegorza z Ciechowa Jan Jakub Kolski nakręcił pięć krótkich filmów, które stały się później teledyskami promującymi nagrania. Projekt, z racji swego charakteru zaistniał jedynie jako płyta. Ta wywołała burzliwą dyskusję w gronie folklorystów. Nagrania okazały się sukcesem komercyjnym, zaś utwór "Piejo, kury piejo" megaprzebojem. Dyskografia: Grzegorz z Ciechowa "ojDADAna" CD, Pomaton 1996.
www.ciechowski.art.pl

Gołaszewski Sławomir - filozof, poeta, kompozytor, muzyk, dziennikarz, kultowa postać początków folku. Propagator kultury alternatywnej w Polsce. W latach 70. XX w. studiował filozofię na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, studiował także w Amsterdamie i Krakowie. W latach 80. XX w. używał pseudonimu Dr Avane. Podpisywał nim artykuły, w których realizował wyłącznie zadanie dziennikarza. Jest autorem książki "Reggae - Rastafari" (1990 Wydawnictwo Pomorze), tekstów naukowych i publicystycznych. Na początku lat 90. zeszłego wieku pełnił funkcję ostatniego z dyrektorów legendarnego fan-zinu "Non-Stop" (pismo przestało istnieć w 1992). Reporter "Czwartego Wymiaru" i "Wegetariańskiego Świata", współpracował z Pismem Folkowym ? "Gadki z Chatki" w początkach istnienia pisma. Z Andrzejem Jakubowiczem napisał dla "Non Stopu" ośmioodcinkowy cykl "Roots, rock, reggae". To wówczas, na przełomie 1983 i 1984 roku, ustalił rodzime wyobrażenie o tym, czym reggae jest i czym być powinno. Gra na saksofonie i klarnecie. W 1985 założył wraz z Robertem Brylewskim zespół Armia. Grał w kapeli Izrael, w 1996 roku wystąpił gościnnie na płycie Ewy Braun "Esion", stworzył autorski projekt muzyczny ? Asunta. W 1985 przygotował kompilację "Fala". Płyta, do dzisiaj niewznowiona, była unikalnym dokumentem dokonań polskiego undergroundu. Na albumie znalazły się m. in. nagrania Dezertera, Siekiery, Rejestracji, Bakszyszu oraz Kryzysu. Płyta kończyła się wymownymi utworami "Wolność" Izraela i "Swoboda" ? Józefa Brody. Skomponował muzykę do filmu "Przystanek do raju" (1998). Jako dziennikarz radiowy debiutował w Rozgłośni Harcerskiej, w III Programie Polskiego Radia prowadził audycję "Reggae Pieśni Wędrowców". Na początku lat 80. XX w. pracował w Instytucie Aktora - Teatrze Laboratorium we Wrocławiu, a po jego rozwiązaniu w Drugim Studio Wrocławskim. Wtedy przygotował zestaw utworów, z których korzysta do dzisiaj, grając ze swoim zespołem Asunta, a także w rozmaitych innych składach. W latach 90. zeszłego wieku pracował w Centrum Animacji Kultury w Warszawie. Prowadził też Pracownię Etnozofii przy Instytucie Przemiany Czasu w Przestrzeń w Wolimierzu (przy Teatrze Klinika Lalek), kierując jej działem sondaży i analiz. Na początku tego stulecia jego działania były mniej widoczne. Obecnie zajmuje się performensem i powraca na sceny klubowe projektem muzycznym Maksidap, w maju 2007 wystąpił w "Jadłodajni Filozoficznej" w Warszawie na dniu Boba Marleya.